A gdyby mieć wybór? Jonatan Carroll "Mr Breakfast"- recenzja

Lubicie się bać? Podobno kontrolowany strach czasem się przydaje, wszak to z tego powodu powstawały baśnie. Dziecko, słuchając opowiastki o Czerwonym Kapturku, oswajało strach i dzięki temu stawało się silniejsze psychicznie.

Moje ulubione horrory

Nie lubię się bać, ale... chętnie opowiadam historie o duchach i sama ich słucham, odczuwając mrowienie. Horrorów jednak nie oglądam i nie czytam. No chyba, że są to niektóre ekranizacje książek Kinga ("Zielona mila" i "Czerwona Róża") oraz książki Jonathana Carrolla (o ile powieści Carrolla horrorami nazwać można). Te ostatnie uwielbiam!

Pojawienie się na rynku nowej powieści mojego ulubionego autora przyjęłam z ogromną radością, zwłaszcza, że premiera przypadała na jesienny czas, czyli wtedy, gdy wieczory są długie, a czytanie, gdy za oknem zapada zmrok, wicher dmie, a gałęzie uderzają o ściany Domku pod Orzechem, jest wyjątkowo elektryzujące.
Ciekawi jesteście mojej opinii o "Mr Breakfast"? Zapraszam na recenzję.

Jonathan Carroll "Mr Breakfast"- recenzja

„Mr. Breakfast” jest nazwą starej, dawno zamkniętej jadłodajni położonej gdzieś przy autostradzie. Zdjęcie tego miejsca przyniesie sławę bohaterowi powieści. Ale to wcale nie jest najważniejsze. Zacznijmy zatem od początku.

Wyobraźcie sobie, że macie wybór. Możecie sprawdzić, jak wyglądałoby Wasze życie, gdybyście w kluczowych momentach życia podjęli inne decyzje, a potem moglibyście zdecydować, który wariant swojego życia wybieracie. Ponętna propozycja, nieprawdaż?

 Taką szansę otrzymuje główny bohater powieści Jonathana Carrolla Graham Patterson. Dzięki specyficznemu tatuażowi, na który decydują się nieliczni, zyskuje niezwykły dar i tylko od mężczyzny zależy, jak go wykorzysta. W momencie wytatuowania „śniadaniowego tatuażu” bohater zarabia na życie opowiadaniem dowcipów. Komik jest jednak z niego słaby, musi więc podjąć decyzję, co zrobić ze swoim życiem. Może przy tym sprawdzić konsekwencje swoich wyborów. Razem z Grahamem podglądamy jego alternatywne życiorysy. W jednym wariancie zostaje słynnym komikiem i ma wszystko to, o czym marzy: sławę, pieniądze, dobry samochód, w drugim zostaje kochającym mężem i ojcem. Okazuje się jednak, że w podstawowym życiu, gdzie stawia na fotografię, zaczynają się tworzyć wyrwy, dziury, a czasy mieszają się, doprowadzając do zaskakujących sytuacji. Dokładnie takich, jakich można spodziewać się po twórczości Carrolla, gdzie nic nie jest oczywiste.

Narracja i język powieści

Mocną stroną powieści, oprócz zaskakującej fabuły, jest sposób narracji- zwięzły i jasny, a przy tym niezwykle plastyczny i obrazowy oraz spora doza krótkich celnych spostrzeżeń w formie sentencji. Moja ulubiona brzmi: „Ludzie chcą, by życie było ich przyjacielem. Niektórym wydaje się, albo nawet są przekonani, że im się to należy. Ale ja myślę o życiu, jako o towarzyszu podróży, w dodatku takim, który nie jest zbyt przewidywalny”.

Podsumowując: książka jest dokładnie tym, co lubią miłośnicy surrealistycznej, czasem całkowicie absurdalnej prozy Jonathana Carrolla. Może tym razem lekturze nie towarzyszy tak dojmujący podskórny strach, jak miało to miejsce przy innych powieściach pisarza, pozostawia jednak czytelnika z wieloma egzystencjalnymi pytaniami dotyczącymi tego, co w życiu istotne i naprawdę wartościowe. To proza niezwykle dojrzała zmuszająca do refleksji nad własnymi wyborami i ich konsekwencjami. Moim zdaniem to idealna książka na jesień, gdy listopadowe mgły zagęszczają się niczym atmosfera powieści J. Carrolla.

Recenzja powstała dzięki współpracy z portalem Duże Ka

Wyświetl ten post na Instagramie.

Dzień dobry! Na dziś wybrałam specyficzną lekturę. Po poprzednich książkach Carrolla pozostawał podskórny lęk, rodzaj niepewności, czy wszystko wokół jest na swoim miejscu. Mam nadzieję, że tym razwm będzie podobnie. A Wy szukujecie się na te niesamowite dni duchów? #rozmówkikobiece #kawaoporanku #coffee #coffeetime #filiżanka #cup #kawa #książka #book #bookstagrampl #bookstagram #czytaniejestsexy #jonathancarroll #porcelanabogucice

Post udostępniony przez Anna Kruczkowska (@akacja68) Paź 30, 2019 o 11:12 PDT