Czy w Internecie można znaleźć przyjaciela? - opowieść o dwóch niezwykłych spotkaniach

Zdjęcie ze strony biblioteki w Świerzawie

Internet ma tyluż zwolenników, co przeciwników. Jedni mówią o otwarciu na świat i prawie nieograniczonym dostępie do informacji, drudzy o rozluźnieniu więzi międzyludzkich i kryzysie rodziny. Jedni i drudzy mają sporo racji. Ale jeśli wybierzemy złoty środek, to nie zabije nas nadmiar informacji ani tym bardziej, nie odsuniemy się od ludzi. Wręcz przeciwnie. Znajdziemy ludzi, którzy myślą i czują tak jak my i nawiążemy więzi, o których kiedyś nawet nam się nie śniło.

Spotkanie blogerów w Domku pod Orzechem

Jak zwykle ze spotkania nie mam zdjęć,
tylko te z nakryciem stołu

O mojej znajomości z Krzysiem i Jasiem pisałam już wielokrotnie, a nasze spotkania w Domku pod Orzechem stały się tradycją. Nie inaczej było i w tym roku. W drugi weekend listopada gościłam obu panów u siebie, a przecież, gdyby nie Internet, nigdy byśmy się o sobie nie dowiedzieli, bo mieszkamy o setki kilometrów od siebie. Nie będę się tu rozpisywać, jak to się zaczęło, bo wystarczy zajrzeć do relacji z poprzednich spotkań miłośników niespiesznego wędrowania po górach.Krzysztof tak ułożył plany na weekend w Górach Izerskich, że mieliśmy sporo czasu na rozmowy przy domowych specjałach, bo wiadomo, że jak goście, to ja na uszach stanęłam, by częstować czymś dobrym, oryginalnym i niespotykanym. W tym roku w dwudniowym menu znalazły się: zupa gulaszowa z dużą ilością warzyw, szwedzki stół z kilkoma rodzajami koziego sera swojej produkcji oraz mężowymi wędzonkami, domowy chleb, sosy warzywno-owocowe, zupa dyniowa, pieczeń oraz kiszone buraki.

Spora część naszych rozmów kręciła się oczywiście wokół gór oraz wydawanych przez Krzysia książek i zbliżającego się spotkania autorskiego w Świerzawie, o którym opowiem za chwilę.

Czy to już przyjaźń?

Zdjęcie ze strony biblioteki w Świerzawie

Kim jest przyjaciel? To pytanie zadawałam przez lata swoim uczniom. Najczęściej otrzymywałam odpowiedź, że to ktoś, komu ufamy, możemy o wszystkim opowiedzieć i zawsze możemy na niego liczyć. Przyjaciel, to ktoś kto zna nasze zalety i wady, ale akceptuje je.

Zatem, jeśli znam Krzysia marzenia i fascynacje, wiem, co lubi, a czego się boi, potrafimy rozmawiać ze sobą godzinami bez znudzenia i korespondować na blogach i poza nimi, a do tego przenieśliśmy naszą znajomość do świata realnego i nic się nie zmieniło, to chyba właśnie tak wygląda przyjaźń. Przyjaźń, która swój początek ma w Internecie. Ostatnio mieliśmy ze Ślubnym okazję dowieść swojego przywiązania. Obiecaliśmy, że przyjedziemy na pierwsze spotkanie autorskie Krzysztofa do Świerzawy. Wiedzieliśmy, że debiutujący w roli autora na spotkaniu autorskim Krzysztof Gdula, będzie potrzebował wsparcia przyjaznych osób. Czy mogliśmy go zawieźć?

Spotkanie autorskie w Świerzawie

Świerzawa

Świerzawa to niewielkie miasteczko w Górach Kaczawskich. Miejsce z ogromnym, niewykorzystanym potencjałem. Gdy po godzinnej jedzie z Gierczyna, dotarliśmy do miasta, naszym oczom ukazała się zaniedbana historyczna zabudowa- dziewiętnastowieczne kamienice z opadającym tynkiem, zabytkowy kościół i takiż ratusz, neogotycki kościół przytulony do ratusza i grożący przechodniom spadającymi kawałami elewacji. To wszystko w scenerii rodem z dzikiego zachodu, przy ciemnych chmurach i silnym wietrze podnoszącym sterty liści wirujących po opustoszałych uliczkach, sprawiało przygnębiające wrażenie. Jedynym pozytywnym akcentem było nowoczesne Centrum Kultury i Turystyki. To w nim swoje spotkanie autorskie miał miłośnik Gór Kaczawskich Krzysztof Gdula. 

Krzysztof w swoim debiucie

Spotkaliśmy go, gdy razem z Jasiem wracali z wycieczki. Krzysztof był podekscytowany czekającym go wyzwaniem. Obecność Jasia i nas dodawała mu jednak otuchy i pewności siebie. Na spotkaniu pojawiło się kilkoro mieszkańców Świerzawy. W kameralnym wnętrzu bibliotecznej czytelni rozmawialiśmy o górach i wędrowaniu. Krzyś opowiadał o swoich wędrówkach, o miłości do gór. Pokazywał zdjęcia ulubionych dróg i pejzaży. Czasem któryś z gości dopowiadał swoje wrażenia, o coś pytał, tak, że między rozmówcami nawiązywała się nić porozumienia.

Wierzę, że dzięki temu i kolejnym planowanym spotkaniom, Krzysztof zyska kolejnych czytelników zafascynowanych nie tylko górami, ale przede wszystkim niesamowitym językiem, jakim autor się posługuje.

A muszę Wam zdradzić, że książki Krzysztofa cudownie nadają się do czytania na głos, gdyż ich słowa układają się w piękny rytm. Przekonałam się o tym, mając możliwość przeczytania fragmentu słuchaczom Krzysiowej prelekcji.

Krzysztof Gdula, autor (zd. ze strony biblioteki w Świerzawie)

Z nadzieją i utęsknieniem czekam na wydanie pierwszej z powieści Krzysia, bo wiem, że to będzie niesamowita lektura!

Jeśli ciekawi jesteście twórczości Krzysztofa Gduli, zapraszam na jego blog: https://krzysztofgdula.blogspot.com/ oraz do księgarni: https://www.wydawnictwocm.pl/krzysztof-gdula-gory-kaczawskie-slowem-malowane-p-414.html