Wędrując po najbliższej okolicy- dookoła Górnego Gierczyna

Listopad potrafi mile zaskoczyć pogodą. I choć początkowo prognozy nie zachęcały do wędrówki po górach, niedziela okazała się dniem pogodnym i przyjemnym. Nie miałam sprecyzowanych planów. Po prostu iść się powłóczyć po Górach Izerskich w rytmie slow, a w moim wypadku zawsze oznacza to podejście w kierunku Blizbora, czyli spacer dookoła komina

Łąki nad Górnym Gierczynem

Z domu wyszłam przed dziesiątą, gdy listopadowe słońce zaczęło topić szron osiadły na pożółkłej trawie izerskich łąk. Pies szarpał się do przodu, więc i ja szłam raźnie w kierunku lasu na Blizborze. 

Szybko jednak zrezygnowałam z tego kierunku- w cieniu było jeszcze mroźno, a ja potrzebowałam słońca. Szłam więc na granicy cienia, tak by przedpołudniowe słońce ogrzewało mnie. Tym sposobem strawersowałam Blizbor i dotarłam do najwyższych zabudowań Górnego Gierczyna. Ze zdziwieniem zauważyłam, że w nowoczesnym domu na zboczu panuje ożywiony ruch. Zazwyczaj, ta weekendowa chatka w górach stoi pusta, teraz biegały wokół psy i dzieci. Okrążyłam ją granicą lasu, by nie naruszać spokoju mieszkańców. Tak dotarłam do mojego ulubionego miejsca tej części wsi: ruin najwyższych domostw. Postałam chwilę na kamiennych murkach porośniętych żywą roślinnością i pomyślałam o dawnych mieszkańcach. Kim byli? Czym się zajmowali? Czy zachwycał ich widok z okna? 

Źródliska Czarnotki

Poniżej ruin płynie środkowy potok zasilający Czarnotkę. Dolina strumienia jest zaskakująca: koryto ledwo ciurczącego cieku obudowane zostało dwumetrowym kamiennym murem i stopniami wodnymi! Jakże rwący musiał być to kiedyś strumień! Teraz dnem ledwo sączy się woda. Po kamieniach przeszłam na drugą stronę i wspięłam się na garb dzielący dwie odnogi Czarnotki. Starym kamiennym duktem doszłam do kolejnego cieku, który zasila zachodni strumyczek. przeskoczyłam bagnisko i znalazłam się na współczesnej leśnej drodze. A raczej rozjeżdżonym przez ciężki sprzęt pracujący w lesie dawnym trakcie. Głębokie koleiny zapełnione były brudną lepką mazią. Na szczęście środkowa część drogi pozwalała bezpiecznie iść przed siebie. 

W czasie poprzedniej bytności tutaj spłoszyły mnie odgłosy myśliwskiego polowania. Tym razem postanowiłam sprawdzić, dokąd mnie poprowadzi droga. Domyślałam się, że jak wszystkie tego typu leśne trakty skończy się na górnym asfalcie, choć nie przypominałam sobie, bym tam podobną drogę widziała. I słusznie, bo tam, gdzie cieknie najbardziej na zachód położony dopływ Czarnotki, dukt nagle skręcił i oto już nie trawersowałam Barwnej lecz stanęłam na zboczach Zamkowej. Stało się zatem jasne, że wyjdę na polanie przy ruinach najwyższych zabudowań Kotliny. 

Na Zamkowej Górze

W starej kopalni

Stojąc na wprost ruin pierwszych zabudowań, tego wielkiego pensjonatu górującego nad wsią Kotlina, którego światła pamiętam z dzieciństwa, zastanawiałam się, co dalej. Stojące na parkingu samochody wskazywały, że w ruinach Kesselschlossbaude i na Skałkach Zakochanych są ludzie, a ja lubię w swoich górach pustkę, skierowałam się zatem w lewo asfaltem do zbiornika przeciwpożarowego. Po drodze skręciłam jednak do dawnej kopalni. Nagie granitognejsy poprzecinane kwarcowymi żyłami zachwyciły mnie jak zwykle. Nadal jednak nurtuje mnie pytanie, czego tu szukano, co znaleziono? Granaty? Rudę cyny, czyli kasyteryt? Pomyszkowałam po wyrobisku, zobaczyłam kolejne nielegalne wysypisko śmieci i wróciłam na asfalt. Nim dotarłam do skrzyżowania przy zbiorniku wodnym. I tu na kolejnym rozdrożu nie miałam już dylematu: ruszyłam ledwo widoczną drogą wiodącą na szczyt Zamkowej.

Kobieta po 50 ;)

 Na tej krzyżówce to jedyna niewyasfaltowana ścieżka, więc wybór był oczywisty. Chwilę później stałam na szczycie. Mogłam usiąść na belkach popadającej w ruinę ambony myśliwskiej, napić się kawy i posilić. Towarzyszące mi w górach psy: Gringo i Riko dostały psie przysmaki i przez chwilę odpoczywaliśmy, obserwując krążącą nad nami parę kruków. Niestety sielankę przerwał huk motorów jadących doliną. 

Tajemnice Zamkowej Góry

Ze szczytu schodziłam bez szlaku, zastanawiając się po raz nie wiem który, gdzie znajdowała się legendarna średniowieczna warownia, której ruiny zaznaczone są jeszcze na dziewiętnastowiecznych mapach.

Riki i Gringo nieodłączni towarzysze wędrówki

 Zamiast niej, odkryłam wielką dziurę w ziemi, czyli pozostałość po sztolni. Z lasu wyszłam wprost na Skałki Zakochanych. Riko pobiegł je pozwiedzać, ja zaś wypatrzyłam niewielką wychodnię skalną poniżej i to na nie usiadłam, by podziwiać widoki na Pogórze i dopić resztę kawy z termosu. Siedząc tak, rozmyślałam nad wszystkimi tajemnicami Zamkowej Góry. To niesamowite, że ten niewielki, mało znany szczyt na peryferiach Kamienickiego Grzbietu w Górach Izerskich kryje jeszcze tyle nieodkrytych i ciekawych miejsc. Pewnie wrócę tu niedługo, by jeszcze trochę pokręcić się po Zamkowej i zebrać w jedno wszystkie te tajemnice góry. 

Z widokiem na Blizbor

Zbliżała się pora obiadowa, więc bez ociągania, choć jeszcze pełna listopadowej zadumy przeszłam aleją wśród ruin niemieckiego schroniska i chwilkę postałam na punkcie widokowym, na którym zmotoryzowany podziwiacz widoków siedział w aucie i przez szybę patrzył na panoramę Pogórza Izerskiego. A potem zeszłam do wsi, wdrapałam się na zbocza Kufla i gdy Ślubny zrywał zieloną pietruszkę do obiadu stanęłam przed Domkiem pod Orzechem.
Przyznacie, że Góry Izerskie są nie tylko piękne, ale kryją wiele nieodkrytych jeszcze tajemnic.

Lubicie moje spokojne wędrowanie?

Zapraszam na pozostałe posty, w których Góry Izerskie są na pierwszym planie:

Spacerekiem na Skałki Miłości

Skałki Miłości
Punkty widokowe
Schronisko na Kotlinie
No i gdzie ta skała?
Między sierpniem a wrześniem
Gdzie są wszystkie izerskie strumienie?
U źródeł Czarnotki zimą