Góry Izerskie w śniegu- świąteczna wycieczka na Sępią Górę

Choinki w śniegu

Marzenie ujrzenia śniegu w Boże Narodzenie było silne. Tak silne, że nie zważając na prognozy pogody postanowiłam śniegu poszukać. Nie było to trudne zadanie, gdyż już nocą zaczęła sypać drobna, mokra kasza, co sugerowało, że nieco wyżej może być po prostu zimowo. Jak się okazało, moje rozumowanie było słuszne. Gdy tylko się rozwidniło, naszym oczom ukazała się świetnie widoczna granica śniegu, pokrywająca się z ścianą lasu na Blizborze. Wystarczyło zatem wejść na Blizbor.

Śnieg w Górach Izerskich

Śnieg na zboczu

Skoro śnieg leżał już na Blizborze, to tam skierowałam swoje pierwsze kroki po tym jak odpowiednio ubrana i wyekwipowana wyszłam przed dziesiątą z Domku pod Orzechem. Na Blizbor wspięłam się swoją zwyczajową trasą i nim się obejrzałam stałam na ulubionych skałkach. Mgła otulała las lekką kołderką, tłumiąc wszelkie dźwięki tak, że słychać było jedynie szelesty i skrzypienia wywołanie krokami moimi oraz biegającego przy nodze psa. Co ciekawe, wchodząc zwierzęcą ścieżką nie natrafiliśmy na żadne świeże ślady. Nie było ich tez później, gdy skuszona bezwietrzną aurą poszłam wyżej. Na górnym asfalcie śniegu było więcej, a spacer w górę do Pięciu Dróg odbywał się już w iście zimowej scenerii (na szczęście bez zasp)

Sępia Góra w śniegu i mgle

Ośnieżona droga na Sępią

Nie miałam określonego planu wycieczki, zatem na rozdrożu stanęłam niezdecydowana, w którą stronę pójść. Najpierw odrzuciłam Tytoniową Ścieżkę, widząc, że płynący nią strumyk nie jest jeszcze zmrożony. Potem pomyślałam, że nad Płoką byłam niedawno a przy tym musiałabym zejść a tym samym, śniegu byłoby mniej. Pozostawała Sępia Góra i to w jej kierunku się udałam, choć podejrzewałam, ze na szczycie spotkać mogę nielicznych turystów ze Świeradowa Zdroju. Szłam raźnie zachwycając się pobielonymi świerkami. Wprost trudno było mi uwierzyć, że niecały rok wcześniej właśnie tu wpadałam w śnieg po pas, a do domu wróciłam umordowana jak po wielogodzinnym maratonie: Zima jak z dziecięcych wspomnień. Nadal nie napotkałam na świeże ślady, jedynie kruki kołowały nad moją głową. Dopiero przed samym podejściem na szczyt, tam, gdzie łączą się szlaki z Rozdroża i z Krobicy zobaczyłam ślady, co ciekawe były to wyraźnie odbite ślady... opon rowerowych!

Śnieg w Górach Izerskich

Ledwo kilka minut przede mną dwóch rowerzystów podjeżdżało od strony Krobicy! Początkowo myślałam, że ktoś wjechał i zjechał, ale po chwili uświadomiłam sobie, że to dwa rowery w tym samym kierunku, zwłaszcza, gdy do śladów opon dołączyły odciski butów. Nie dziwię się, ze rowerzyści zdecydowali się na pchanie swoich jednośladów: na mokrym śniegu łatwo pośliznąć się i nie opanować pojazdu. Jakże jednak zdziwiłam się, nie zastawszy nikogo na szczycie! Nie było rowerzystów, ani spacerowiczów. Na śniegu pozostały jedynie ślady opon, wskazujące, że szłam śladami szaleńców od enduro, którzy mieli problem aby podjechać, ale już zjazd po stromym kamienistym zboczu (ja nawet schodzić tamtędy nie lubię) nie stanowił dla nich problemów.

Biało wszędzie biało!

Biały Kamień jest całkiem biały

Z punktu widokowego na Białym Kamieniu widać było tylko wszechogarniająca mgłę, która spowiła nie tylko przeciwległe zbocza, ale także leżący poniżej Świeradów Zdrój. Przyznam, że jeśli zastanawiacie się, gdzie pojechać w góry z dziećmi, to Góry Izerskie i Świeradów Zdrój lub Szklarska Poręba są idealnym rozwiązaniem. Kilka dni później wędrowałam tą trasą z Zośką i Jasiem, dzieciaki były zachwycone.
 Brak widoków rekompensował jednak w całości zmrożony śnieg, który budował już na gałązkach charakterystyczne igiełki. Chwilę zachwycałam się tym widokiem, jednocześnie wsłuchując się w dzwonienie owych mroźnych dzwoneczków. Potem usiadłam pod zadaszeniem, napiłam się gorącej herbaty i zjadłam kilka pierników, w końcu święta!Pies zaczynał się już niecierpliwić, ileż można odpoczywać! Zaczęliśmy więc schodzić i podobnie jak na Pięciu Drogach, tak i tu pod Sępią Górą miałam dylemat, gdzie iść dalej...

Brzoza zgięła się pod naporem śniegu

Spotkanie z jeleniami

Znajdź jelenie ;)

Wybrałam drogę najbardziej karkołomną, ale i w swej rozmaitości najciekawszą, czyli wprost przed siebie przez las. I tak, dosyć szybko znalazłam się na górnym asfalcie poniżej zbiornika przeciwpożarowego. Początkowo pomyślałam, że pójdę drogą na Kotlinę, ale szybko skręciłam w leśny dukt trawersujący Barwną. Szłam kilkaset metrów nieznanym sobie szlakiem, do miejsca, gdzie po prostu skończył się nagle. Poniżej majaczyły mi już zabudowania Gierczyna. Szłam więc lasem na wyczucie, wiedząc, że powinnam trafić na kolejny leśny trakt, ten błotnisty, z koleinami, na którym już kilkakrotnie spotkałam jelenie. Nie inaczej było i tym razem. Najpierw pojawiły się łanie. Nie zdążyłam wyjąć telefonu, gdy skryła je leśna gęstwina. Udało mi się przytrzymać psa, gdy z lasu zaczęły wyłaniać się majestatyczne rogacze... Szły wolno, jeden za drugim. Nagle spostrzegły mnie i stanęły zaskoczone. Krótką chwilę przyglądaliśmy się sobie, pies próbował się wyrwać i ten nagły ruch zdecydował, że jelenie nie spiesząc się zbytnio oddaliły się w tym samym kierunku, w którym pobiegły wcześniej łanie.

Z biegiem Czarnotki

Powyżej Górnego Gierczyna

Z lasu wyszłam powyżej Górnego Gierczyna, lecz nie jak zazwyczaj na zachodnim brzegu Czarnotki, lecz po jej wschodniej stronie. Mogłam więc obejrzeć ten jej fragment, który mi zawsze umyka. A jest co oglądać, gdyż rzeczka płynie tu głębokim wąwozem, tworząc malownicze zatoczki, wodospadziki i kaskady. Widać też poniemieckie umocnienia brzegów. Udało mi się znaleźć miejsce gdzie dało się przez rzeczkę przejść i znalazłam się na „swoim” brzegu. Teraz wystarczyło już podejść pod Blizbor i skierować się w stronę domu. Po drodze jednak czekała mnie jeszcze jedna niespodzianka: na brzegu lasu znalazłam nieco już nadgryzione, ubiegłoroczne poroże. Z tym trofeum wróciłam do domu na obiad.

Kolejny raz okazało się, że nawet kręcąc się po doskonale znanej okolicy można trafić na urokliwe zakątki i przeżyć cudowne chwile.

Czarnotka

P.S. Rok temu też mieliśy śnieg, a ja spotkałam na wycieczce inne zwierzęta: Depcząc po świeżych śladach

I dwa lata temu też :) Biało, wszędzie biało