Naturalne piękno przyrody ukryte w detalu- jesień w Górach Izerskich

Wędrowanie po znanych izerskich ścieżkach sprawia, że ogląda się nie tylko pejzaże, widziane po wielokroć, lecz zagłębia w detale, dostrzega piękno w najdrobniejszych organizmach egzystujących w lesie.

Tylekroć pokazywałam Wam już izerskie drogi i widoki, że tym razem zamiast na rozległych panoramach, skupiłam się na detalu. Sprzyjał temu fakt, że Jaś, wygodnie siedzący w przyczepce rowerowej po prostu usnął i nie przeszkadzało mu, że co chwilę zatrzymywałam się, by podejść do tej czy innej roślinki, grzyba lub porostu. Zapraszam więc na spacer z Gierczyna do rozdroża zwanego Pięcioma Drogami moim ulubionym duktem leśnym 

Izerskie porosty

Mąklik otrębiasty

W Górach Izerskich spotykamy kilkadziesiąt gatunków tych niezwykle ciekawych organizmów, które wysuszone i pomalowane na zielono stały się ostatnim krzykiem mody wnętrzarskiej. Zacznijmy więc od tego, że porosty nie są roślinami, lecz należą do królestwa grzybów. Spotykamy je w miejscach o bardzo czystym powietrzu, nie służą im zanieczyszczenia, zwłaszcza związki siarki.

W czasie ostatniego spaceru sfotografowałam dla Was te najbardziej spektakularne, które mnie zachwycają za każdym razem, gdy idę przez las. 

Mąklik otrębiasty  wygląda jak nagromadzenie rogów łosia. Tworzy krzaczki na gałęziach i wygląda niezwykle malowniczo.

Moim ulubionym porostem jest brodaczka, tworząca zwisające kępki przypominające brodę św. Mikołaja. Niektóre z tych porostów potrafią zwisać na kilkanaście centymetrów! Tak, jak ta sfotografowana przez mnie. 

Brodaczka

Brodaczki mają właściwości lecznicze (podobnie jak płucnica islandzka) 

Pustułka potrafi zakryć całą modrzewiową gałązkę, co sprawia, że dolne gałęzie tych pięknych drzew lśnią srebrzyście. Wygląda to naprawdę niesamowicie, co widać na moich zdjęciach.

 Tym razem nie spotkałam kilku innych przedstawicieli porostów, zwłaszcza tych, które porastają skały, bo tez do skał w tym dniu nie dotarłam. 

Pustułka

Widłaki i mchy

W okresie późnej jesieni las wcale nie jest szary, wręcz przeciwnie nadal barwi się soczystą zielenią i nie są to tylko igły świerków i jodeł, ale przede wszystkim rozległe kobierce mchów i widłaków. 

Widłaki spotkałam pierwszy raz wiele lat temu na Mazurach i od tego czasu te pradawne rośliny, jedne z najstarszych na Ziemi, mnie fascynują. Widłaki królowały tu ponad 300 milionów lat temu! Oczywiście wówczas dorastały do monumentalnych rozmiarów i tylko pokrojem przypominały niepozorne płożące się zimozielone roślinki, jakie współcześnie możńa spotkać w czystych regionach naszego kraju. 

W czasie spaceru udało mi się zrobić całkiem zgrabne zbliżenie na gałązkę widłaka i mchu płonnika, pomiędzy którymi schowały się niewielkie grudki śniegu. 

Wyobraźmy sobie, jak wyglądała Ziemia, gdy to te rośliny na niej rządziły! Przyznacie, że prezentują się niezwykle urodziwie z tą intensywną zielenią. 

Podobnie jak z porostami, mchy także występują w izerskim lesie w ogromnej obfitości. Po miesiącach suszy, wreszcie dostały odpowiednią ilość wilgoci i nieco spóźnione zazieleniły się, zaskakując barwami o tej porze roku. Brylują w tym towarzystwie zwłaszcza jasnozielony torfowiec, wymagający dużej wilgotności i porastający podmokłe torfowiska wysokie oraz przejściowe oraz mech płonnik o barwie ciemnozielonej z brązowym sporofitem. 

Jeśli oba mchy rosną obok siebie, tworzą dywan, jakiego nie powstydziłby się żaden architekt wnętrz, tworzący zielone ściany z wspomnianego wcześniej martwego chrobotka reniferowego pomalowanego na różne odcienie. Tylko, że leśne kobierce żyją, produkują tlen i tworzą przyjazną atmosferę dla rozwoju innych roślin i małych zwierząt. 

Kolorowe grzyby

Pięknoróg

Wydawałoby się, że w grudniu nie powinnam już spotkać grzybów. Nic bardziej mylnego. W pewnym momencie dostrzegłam jakiegoś spóźnionego prawdziwka, ale moją uwagę przykuwały jaskrawopomarańczowe delikatne pięknorogi, które swoją ciepłą barwą kontrastowały z zielenią mchów, bielą śniegu i brązowymi igiełkami modrzewi. Widziałam też  inne brązowawe grzyby, których nazwy nie znam. 

Jak widzicie izerski las nawet o tej porze roku kusi feerią barw, sprawia, że spaceruje się z prawdziwą przyjemnością, zwłaszcza wtedy, gdy po łąkach hula wiatr, a na osłoniętych wysokimi drzewami leśnych ścieżkach panuje nieprawdopodobna cisza. Mam nadzieję, że spacerowaliście ze mną, delektując się uspakajającymi barwami lasu, że w przedświatecznym amoku znaleliście chwilę wytchnienia, a mój wiejski slowlife i Wam się udzielił.

Mały buczek nie zrzucił liści

Choineczki 

Brązowe grzyby

Paprotki

Pięć dróg

Klucz dzikich ptaków