Blue Monday- przytul się do brzozy

Trzeci poniedziałek roku ma złą sławę bycia najbardziej depresyjnym dniem w roku. To właśnie wtedy dochodzi do największej ilości prób samobójczych oraz ujawniają się pesymistyczne myśli. Pogoda styczniowa bywa byle jaka, portfel zieje pustką, a na koncie widać niepokojący debet po nierozważnych świąteczno-noworocznych szaleństwach. Do tego trzy tygodnie to dosyć, by zapomnieć o postanowieniach noworocznych i uświadomienie sobie, że znów się nie uda. No masakra jakaś. Tyle teoria przypisywana blue monday.

Myśli samobójcze i depresja

W praktyce pewnie jest inaczej, choć to sprawdzę dopiero jutro, gdy google search control pokaże ilość wejść na post pt.: "Jak zabić się szybko i bezboleśnie". Popełniłyśmy go jakiś czas temu i okazuje się, że, mam nadzieję niedoszli samobójcy, ciągle po niego sięgają. Myśli samobójcze mogą dopaść człowieka o każdej porze roku, a depresja ujawnia się powoli i uświadomienie jej sobie akurat w blue monday jest mało prawdopodobne. Przyznam jednak, że gdy spojrzałam dziś na zasnute smogiem Pogórze Izerskie, pomyślałam, że mieszkając tam, miałabym dziś zły dzień. Szaro, buro, bez śniegu i do tego śmierdząco. Dla mnie byłby to koszmar.

Spacer w zimowej scenerii

Na szczęście u nas, na wysokości 600 m.npm. leży świeży, biały śnieg. Powietrze jest czyste i przejrzyste. Jeśli dodamy bezwietrzną pogodę i słońce, które wyjrzało zza chmur, to zły nastrój nie ma racji bytu. Aby uczcić tę piękną pogodę, wzięłam psy i poszłam na spacer. Nie planowałam nic długiego, wiedząc, że zaplanowałam jeszcze kilka innych rzeczy. Wspięłam się zatem ścieżką na Blizbor. Drzewa w lesie pyszniły się niewielkimi białymi czapami, a wokół ścielił się dziewiczy śnieg, tu i ówdzie upstrzony śladami leśnej zwierzyny. Obeszłam górę jej zachodnim stokiem. Znalazłam się na moim ulubionym skalnym rumowisku porośniętym rzadkimi brzozami. Spojrzałam na ośnieżone wierzchołki Kamienickiego Grzbietu.
Stąpając ostrożnie po zmrożonych głazach dotarłam do przecinki leśnej, którą czasem schodzę z Blizbora. Tym razem nią wchodziłam. Śnieg skrzypiał pod nogami, pachniało wilgocią i śniegiem. Psy szalały. Dotarłam na szczyt.

Przytulić się do brzozy

Na szczytowym rumowisku rośnie brzoza. Jest młodszą siostrą tej, którą kilka lat temu ktoś ściął bezsensownie. Nikomu i niczemu nie przeszkadzała. Nie zabrano nawet jej pnia, tylko zostawiono takie smutne powalone drzewo. Wiem, że nadal służy lasowi na pokarm i schronienie, ale miałam do tej brzozy ogromny sentyment, często się do niej przytulając. Jakiś czas mi jej naprawdę brakowało. Teraz jej siostra zmężniała i zajęła miejsce tamtej. Zgodnie z ideą drzewoterapii przytulanie do brzozy wycisza emocje, uspokaja i pozwala usłyszeć swoją intuicję. Dobrze jest więc przytulić się do brzozy, gdy coś idzie nie po naszej myśli albo potrzebujemy zebrać myśli.
Objęłam pień mojej brzozy, dłonią pogładziłam jej jedwabistą korę. Wymieniłam emocje. Czy coś poczułam? Tak. Zdecydowanie odczułam spokój tego pięknego i powabnego drzewa, a przy tym przyszedł mi do głowy wątek, który dopiszę jako scenę w swojej książce. Zatem drzewo oddało mi swoją dobrą energię. Czy coś dałam w zamian? Może mój podziw i wsparcie dla jej woli życia? Któż to wie.

Tam, gdzie mieszkają jelenie

Schodziłam na przełaj przez buczynę. Lubię tę trasę zwłaszcza jesienią, gdy młode buki mienią się ciepłymi barwami, ale i teraz część drzew pokryta jest rudymi liśćmi (taki zwyczaj młodych drzewek, że nie zrzucają liści, tylko szeleszczą nimi na wietrze) Poniżej swoje nocne leże ma niewielkie stano jeleni. Gdy leży świeży śnieg najlepiej widać miejsca, gdzie zwierzęta odpoczywały i łatwo policzyć, ile ich było. Poniżej udało mi się kilka razy znaleźć zrzucone poroże, ale teraz jest jeszcze za wcześnie na świeże łupy. Jeżeli jednak temperatura nadal będzie dosyć wysoka, to niedługo będzie można wybrać się w leśne ostępy w poszukiwaniu poroża.

Naturalne antydepresanty

Spacer na świeżym powietrzu to najlepszy antydepresant. Gdy leczyłam się z depresji, to kontakt z przyrodą był najważniejszym lekarskim zaleceniem. Godzinami włóczyłam się wokół Trzebiatowa, krążyłam łąkami, polami i nieużytkami, czasem wyciągając z domu przyjaciółkę. Bo drugim ważnym antydepresantem jest drugi człowiek. To kontakt z bliskimi i empatycznymi ludźmi, takimi, którzy zrozumieją problem i mają niewyczerpane pokłady cierpliwości potrafi zdziałać cuda.
Najważniejsze jednak, by się nie poddawać złym nastojom. Stawiać na pozytywne emocje, budować dobre relacje i może najważniejsze, nie wymagać od siebie więcej niż to możliwe.
P.S. O swojej depresji pisałam w tym poście:
Czy wy się przeprowadziliście?