O postanowieniach noworocznych, ekologii i zmianach klimatu

Zimowy zachód słońca oglądany z łąki

Mamy połowę miesiąca, to dobry czas, by przyjrzeć się temu, jak realizowane są postanowienia noworoczne. Nie podchodzę do nich całkiem poważnie, nie mniej mam kilka planów do zrealizowania w 2020 roku, a z nimi wiąże się konsekwencją w działaniu i podjęcie pewnych kroków. O czym myślę? Zapraszam do lektury.

Noworoczne plany 

Biegówki w Górach Izerskich

Na ten rok zaplanowałam sobie udział w jednym z maratonów rowerowych organizowanych w okolicy. Niestety, po mojej kondycji z sprzed kilku lat pozostało już tylko wspomnienie, a i waga od czasu, gdy prowadzę regularny i bezstresowy tryb życia nieco się podniosła. Może nie wyglądam jeszcze jak kuleczka, ale waga niepokojąco zbliża się do 50 kg. Wiadomo, że kobieta po pięćdziesiątce i po menopauzie powinna się z takimi sensacjami liczyć, ale... no właśnie! Nie pozostaje mi nic innego jak zadbać o kondycję, więcej się ruszać, częściej korzystać z roweru, który Ślubny wyniósł na strych.

Śnieg w górach

O ile na rower jeszcze się w tym roku nie wybrałam, choć kilka razy pogoda była zachęcająca, o tyle wcieliłam w życie kilka innych aktywności. Przede wszystkim staram się realizować 10 tysięcy kroków dziennie. Ne jest to trudne, gdy ma się zwierzęta domowe, a do tego często spaceruje. Może nie codziennie robię te dziesięć tysięcy, ale w tygodniowym rozliczeniu średnia się zgadza. 
Drugim sposobem na aktywność jest codzienna gimnastyka. Gdy spadł śnieg udało mi się zrobić kilka kilometrów na biegówkach. Wybrałam się na górny asfalt i tam biegałam na nartach. Przyznam, że wolę tę ciszę Kamienickiego Grzbietu od zatłoczonych  i przygotowanych tras w Jakuszycach. Teraz jednak mamy wiosnę w pełni, więc biegówki stoją w kącie.

Zmiany klimatu

Prymulki zimą

I tak płynnie przeszliśmy od postanowień noworocznych do zmian klimatu. Tu na wsi owe niepokojące zmiany klimatyczne są wyjątkowo widoczne. O ile bezśnieżna ciepła zima nie dziwiła mnie, gdy mieszkałam nad morzem, o tyle w górskim przysiółku w Górach Izerskich brak śniegu i brak opadów jakichkolwiek odczuwa się coraz dotkliwiej. W ogrodzie zakwitły prymulki wprowadzając mnie w osłupienie, temperatura od kilku dni waha się w granicach 7-10 stopni powyżej zera i zachody słońca można obserwować siedząc na kocu. To ostatnie oznacza, że jest sucho. Bardzo sucho. Widać to na przykładzie górskich potoków. Mój mini wodospad na Przecznickim Potoku, tam gdzie morsuję, nie wrócił po lecie do zwykłej obfitości i ledwo się sączy, a źródło świętego Wolfganga praktycznie wyschło. 

Morsowanie w izerskim potoku

Większość towarzyskich rozmów toczonych w gronie izerskich sąsiadów prędzej czy późnej schodzi na temat wody. Kolejna sucha i ciepła zima, będąca wynikiem właśnie zmian klimatycznych, spędza sen z powiek posiadaczom poniemieckich studni, w których z roku na rok wody jest coraz mniej, a widmo suchej studni i konieczność zainwestowania w studnię głębinową jest coraz bardziej realne. My planując przeprowadzkę na wieś, od razu postawiliśmy na ekologiczna przydomową oczyszczalnię ścieków oraz studnię głębinową. Teraz w nasze ślady idzie coraz więcej osób we wsi.

Wiejska ekologia

Wschód słońca w górach

O ile budowa własnych studni wynika z konieczności i nie trzeba do tego nikogo przekonywać, o tyle ze świadomością ekologiczną jest nieco gorzej. We wsi nadal mamy gospodarstwa bez szczelnych szamb i przydomowych oczyszczalni oraz opalane byle czym. To sprawia, ze o poranku i wieczorem obserwuję grubą warstwę smogu na okolicznymi miejscowościami. My póki co palimy węglem i drewnem w wysokiej klasy piecu, ale dzieje się tak tylko dlatego, że instalacja paneli fotowoltaicznych opóźnia się o kolejny tydzień. Już kiedyś pisałam, że życie na izerskiej wsi polega na czekaniu. Tym razem czekamy na ekipę montującą panele, które od kilku tygodni leżą na naszej łące.

Zabierz 5 z lasu

O ekologii rozmawiałyśmy ostatnio także w czasie naszych cotygodniowych babskich spotkań przy glinie w Starej Kuźni w Przecznicy. Było o piecach, fotowoltaice oraz o śmieceniu. Żadna z nas nie potrafi zrozumieć, dlaczego nasi sąsiedzi nie potrafią zrozumieć, że tylko od nas samych zależy, czy rzeka będzie czysta, czy na poboczach dróg nie będą się walać puszki i butelki, a wyjście do lasu nie będzie się wiązało z nieestetycznymi widokami dzikich wysypisk śmieci. Przecież to nie obcy przyjeżdżają ze swoimi wielkogabarytowymi śmieciami, tylko swoi.

Życie towarzyskie na wsi

Siostrzana więź

Ostatni tydzień spędziłam bardzo towarzysko. Najpierw w sobotę razem z sąsiadką pojechałyśmy do Siedlęcina na targ rolny, gdzie zaopatrzyłyśmy się w warzywa z małych gospodarstw, potem przy niedzieli wspólnie weszliśmy na Sępią Górę, snując przy tym filozoficzne rozmowy o życiu, a w niedzielne popołudnie przyjechała do nas moja siostra z siostrzenicą, by początek ferii zimowych spędzić w DOmku pod Orzechem. To było kilka naprawdę fajnych wspólnych rodzinnych dni z zakupami w Gryfowie i objazdówką przez Kłopotnicę, Grudzę i Janice, wycieczką do Świeradowa Zdroju na lody oraz spontanicznym ogniskiem, gdy wydawało się, że silny wiatr uniemożliwi taką aktywność.  Udało nam się posiedzieć na łące w czasie zachodu słońca, odpić niejedną kawę i herbatę i nagadać się na następne miesiące.

O zachodzie słońca

Jeśli dodam jeszcze warsztaty w Przecznicy, na które obecnie chodzę z Iwoną sąsiadką z przeciwnej górki oraz tradycyjne już zimowe herbatki z mała Zośką, Jasiem i ich mamą, to okaże się, że życie na wsi potrafi być ekscytujące i nie mniej towarzyskie niż w mieście.