Spacer na Wysoką w śniegu

Pod nogami skrzypi śnieg. Tu, zaledwie 200 m powyżej Domku pod Orzechem leży kilkucentymetrowa warstwa świeżego puchu. Rozkoszuję się jego nowością i bielą. Ten pierwszy prawdziwy śnieg zawsze wywołuje radość, zwłaszcza teraz, gdy jego obecność zimą wcale nie jest tak oczywista, jak jeszcze 20 lat temu. Idę raźnie pod górę, obserwując chmury, w których ukrywa się Sępia Góra i płaski szczyt Dłużca. Pogoda trochę mnie rozczarowała, bo zapowiadano bezwietrzny i słoneczny dzień. To jednak nie przeszkodzi mi w wędrówce po zboczach Kamienickiego Grzbietu.

Na śnieżnych bezdrożach

Gdy stawiam stopę na górnym asfalcie, niebo zaczyna się rozpogadzać, chmury popłynęły gdzieś na Pogórze Izerskie. Przyglądam się pokrywie śniegowej. Jest wystarczająca, by wyjść na biegówki, jeśli więc pogoda się utrzyma, trzeba wyciągnąć ze schowka narty. Ale póki co idę w górę moją ledwo widoczną ścieżką, tą której nie uwzględnia nazwa 5 Dróg. I to nią docieram na rozdroże. Ku mojemu zdziwieniu niebo zdążyło się całkiem rozpogodzić. Jest cudownie! Rozglądam się, bo przecież trzeba zdecydować, dokąd dalej. Schodzę przecinką w dół. Tędy jeszcze nie wędrowałam. Droga kończy się polanką po wiatrołomie. Chwilę rozglądam się, a potem znów idę w górę i przy szkółce leśnej, tej gdzie rosną małe sosenki wracam na szlak.

Na izerskich szczytach

Nie zamierzam jednak iść utartym szlakiem. Od dawna chciałam obejść szkółkę, by sprawdzić, jak wygląda szczyt Wysokiej i co z niego widać. Idę wzdłuż siatki leśnej. W pewnym momencie ze zdziwieniem zauważam stację meteorologiczną stojącą wśród małych choinek.

Śniegu jest już tutaj sporo, od razu przypominam sobie, jak niecały rok temu brnęłam w metrowych zaspach. Po lewej stronie mam młodnik, po prawej las świerkowy, który urywa się nagle i moim oczom ukazuje się ogromny wiatrołom. Już dawno podejrzewałam, że szkółka i wiatrołom są ze sobą związane.

Mam mieszane uczucia. Z jednej strony boli mnie ogrom zniszczeń po wichurach ubiegłego roku, z drugiej, na pustej przestrzeni mam punkt widokowy, na który często będę przychodzić.

Stoję oszołomiona widokiem. U stóp mam cały Gierczyn. Z tej perspektywy pewnie niewiele osób może go oglądać, dalej miasta i wsie Pogórza Izerskiego zlewają się z niebem.

Szukam dogodnego miejsca, by usiąść z gorącą herbatą. Znajduję ścięty pieniek, strzepuję śnieg i układam koc. Rozkoszuję się pejzażem, śniegiem, słońcem... Chwilo trwaj! I tu patrząc z dachu gór przstaję się dziwić, że ten niewysoki (816 m.npm) i mało zaznaczony szczyt nazwano Wysoka. Bo choć nawet stąd widać, że bratni Dłużec jest trochę wyższy, a siostrzana Sępia Góra zdecydowanie góruje w tym towarzystwie, to nam gierczyniakom właśnie szczyt wydaje się wielki, bo bezpośrednio zasłania nam zimą słońce i wyraźnie góruje nad wioską. 

Mogłabym tu siedzieć kilka godzin, ale robi się chłodno. Zbieram swoje rzeczy i schodzę do górnego asfaltu. Do domu wracam po trzech godzinach cudownego spaceru.

To pierwsza w tym roku wędrówka i jak przystało na nowe otwarcie, wrażenia pozostaną ze mną na długo, bo emcji się nie zapomina.  

Zainteresowanych innymi zdjęciami odsyłam do filmu, który atomatycznie powstał ze zdjęć: Zimowe góry