Blaski i cienie klimakterium

Nasze cotygodniowe warsztaty w Starej Kuźni to nie tylko lepienie z gliny i szkliwienie, ale także, a może przede wszystkim wielogodzinne rozmowy o babskich sprawach. Bo też zadbałyśmy o to, by te nasze środowe spotkania odbywały się w ścisłym kobiecym gronie, gdzie można pogadać o tym, co nie jest przeznaczone dla męskich lub dziecięcych uszu. I prawdę mówiąc, to sobie najbardziej w naszych spotkaniach cenię. A że jesteśmy paniami w średnim wieku to i temat  klimakterium wypływa. Stąd też pomyślałam, że choć sporo się o tym naturalnym stanie pisze i mówi, to pozostaje on straszakiem na młode kobiety, które się menopauzy po prostu boją. Czy jest się czego bać? Zapraszam na moje rozważania,o tym, czy należy bać się menopauzy.

Początki klimakterium 

Każda z nas jest inna, więc i objawy klimakterium mogą być różnie. Zaczyna się zazwyczaj po 45 roku życia i potrafi trwać latami. Pierwszymi symptomami mogą być uderzenia gorąca i zaburzenia miesiączkowania. Gdy miesiączka się opóźnia, często kobiety wpadają w panikę, łącząc ten fakt raczej z niechcianą ciążą niż pierwszymi objawami klimakterium. W moim przypadku pierwsze oznaki pojawiły się zaraz po czterdziestce i przyznam, że gdy po którymś niczym nieuzasadnionym skoku ciśnienia szkolna pielęgniarka stwierdziła, że to początek przekwitania, to byłam mocno zdziwiona. Najbardziej obawiałam się... tycia. Na szczęście prowadziłam bardzo aktywny tryb życia i raczej chudłam niż przybierałam na wadze.

Blaski klimakterium

Następnym symptomem przekwitania, jaki zauważyłam u siebie były fale ciepła. Nie były to jednak uderzenia gorąca i zimne poty, na które skarżyły się starsze koleżanki. Mnie po prostu wreszcie było ciepło! Z jaką radością chodziłam w krótkim rękawie jesienią, gdy normalnie o tej porze szczękałabym już zębami z zimna! Koniec marznących rąk i nóg! Myślę, że to właśnie dzięki uczuciu ciepła towarzyszącemu przekwitaniu mogłam zacząć morsować. Z największą radością przyjęłam jednak samą menopauzę, czyli ustanie miesiączki. I tu znów obeszło się bez sensacji. Nigdy nie miesiączkowałam regularnie. Niewielki wysiłek, wyjazd, zmiana pogody, a ja już miałam kilkudniowe odchylenia. Toteż na początku nawet nie przejęłam się tym, że okres się spóźnia. Najpierw przerwy wynosiły dwa miesiące, potem trzy. Wreszcie około pięćdziesiątki przestałam krwawić. Skończyły się bóle menstruacyjne, tampony, przeciekanie i wszystkie niedogodności towarzyszące „tym dniom”. Z perspektywy tych dziesięciu lat wiem, że natura obeszła się ze mną łaskawie, oszczędzając mi wielu sensacji. Nie doświadczyłam na szczęście bezsenności i dużych problemów z sercem. Nie jest jednak tak, że cały czas wszystko było super.

Cienie menopauzy

Największymi problemami z jakimi borykałam się w czasie przekwitania były spadki nastroju. Choć tu nie mogę do końca stwierdzić, czy za moją depresję odpowiadała zbliżająca się menopauza, czy raczej wypalenie zawodowe i inne zawirowania życiowe. Prawdopodobnie po prostu wszystko nałożyło się na siebie, powodując stany depresyjne. Podobnie złożona sytuacja jest w przypadku innych objawów, które obserwuję po pięćdziesiątce. Kilka dni temu pisałam, że zaczęłam walczyć z wagą. Tu jednak też oprócz wieku trzeba pamiętać, że całkowicie zmieniłam tryb życia. A eliminując stres i brak czasu na zdrowe odżywianie sprawiłam, że organizm musiał się do nowej sytuacji przyzwyczaić.

Akceptacja zmian w swoim organizmie

Myślę, że bardzo ważnym jest, by po pierwsze zrozumieć, że klimakterium jest zjawiskiem naturalnym i nie mamy na nie wpływu. Możemy zmniejszyć niektóre objawy dbając o odpowiednią dietę i posiłkując się naturalnymi suplementami takimi jak herbatki z różowej koniczyny. Drugim ważnym czynnikiem jest wsparcie rodziny. Ślubny wykazał się sporą cierpliwością, znosząc moje stany depresyjne i w odpowiednim momencie zareagował, wysyłając mnie do psychiatry.

Trzecia sprawa to aktywność życiowa, poświęcanie się pasjom, ruch na świeżym powietrzu i otaczanie pozytywnymi ludźmi. Dzięki odpowiedniemu nastawieniu życie popięćdziesiątce może być naprawdę fajnym twórczym czasem, gdy zamiast ograniczeń pojawiają się nowe możliwości.