Z miłości do... (walentynkowo, ale przewrotnie)

Miłość niejedno ma imię. Kochać można platonicznie i zmysłowo. Miłość bywa małżeńska, matczyna, synowska, braterska (tak jak u moich kotów). Kochamy nie tylko bliskich, ale także swoje zwierzęta, czekoladę, kawę, góry. 

I choć Walentynki kojarzą się przede wszystkim z romantycznym wieczorem we dwoje, to ja tym razem przewrotnie napiszę o miłości do planety. Pretekstem niech będą moje ostatnie domowe aktywności. Wichura Sabina unieruchomiła mnie kompletnie. Ciężko było wyjść z domu. Niosąc wiadro z mlekiem zastanawiałam się, czy nie zrobi się w nim fala ;) Z tego też powodu najpierw nieco uporządkowałam swoją pracownię, a potem zaczęłam szyć. I o tym dziś będzie.

Marzenia się spełnia

Jako dziewczynka chciałam zostać krawcową. Już w szkole podstawowej korzystałam z zabytkowej zingerki mojej babci. Jako nastolatka projektowałam bluzki, spódnice i ... ubranka dla lalek. Lalki mojej młodszej siostry miały chyba najbogatszą szafę w okolicy. Potem jednak wybrałam inną drogę zawodową i przez 25 lat uczyłam dzieci miłości do języka polskiego. Do szycia wracałam z różnym natężeniem, zwłaszcza gdy dzieci były małe, finanse kiepskie, a i w sklepach nie było zbyt dużego wyboru. Hitem okazały się kurtki i płaszczyki ze starych jeansów. Pamiętam, że szyłam je nawet dzieciom koleżanek za... wiaderko jagód.

I choć raczej daleko mi do profesjonalizmu, to szycie lubię i spędzam przy maszynie sporo czasu. 

Możecie zajrzeć do kilku wcześniejszych postów z moimi wytworami:

kostka sensoryczna

Tipi dziecięceSakwa na kierownicę

Wielorazówki w duchu zero waste

Ostatnie dni spędziłam na recyclingu starych zasłon i firan. Tych samych, z których szyłam latem tipi dziecięce. Tym razem z pozostałych fragmentów powstały całkiem zgrabne i ładne wielorazowe torby zakupowe. Firanki z trzebiatowskiego mieszkania posłużyły mi do przygotowania kolejnej partii woreczków wielorazowych na zakupy. Teraz nie już obawy, że mi ich zabraknie i przyjdę do domu z foliówką. Ba! Będę mogła znowu podarować wielorazowe woreczki na zakupy przy jakieś okazji (czasem, gdy w sklepie ktoś się zachwyca moimi eko workami, obdarowuję tę osobę jednym z moich uszytków). Muszę się też przygotować do letnich jarmarków, gdzie może w takie worki będę pakować swoje produkty.

A z rozpędu powstały jeszcze wielorazowe płatki kosmetyczne z resztek bawełny. Zdaję sobie sprawę, że moje jednostkowe działania na niewiele się zdają, ale przecież kropla drąży skałę. A to oznacza, że jeśli coraz więcej osób pędzie myślało podobnie i zmieniało swoje codzienne nawyki, to uda się zmniejszyć ilość produkowanych śmieci. A o tym, że jest nas eko wariatów coraz więcej, świadczy chociażby przesyłka, jaką znalażłam ostatnio w swojej skrzynce na listy. Był to drobny upominek od facebookowej znajomej z Królestwa Cynamomu.

Pachnące latem poduszki

Kolejnymi rzeczami, które ostatnio uszyłam są poduszki. Na razie mam dwie, przygotowane specjalnie na przyjazd gości. Poszewki uszyte zostały z bawełny (oczywiście z odzysku) i wyposażone w zamek błyskawiczny (kolejny raz okazało się, że warto wypruć działający zamek z zużytych ubrań). Dzięki zamkowi będzie można wymienić wypełnienie poduszki, gdy przestanie pachnieć. No to doszliśmy do clou całego przedsięwzięcia, czyli zapachu. Poduszki wypełnione są miękkim, delikatnym pachnącym izerską łąką sianem z dodatkiem lawendy. To sprawia, że idealnie nadają się jako naturalny środek relaksujący, a ułożone w skrzyni na pościel sprawią, że nie będą się jej imać mole. Poszewki w kwiaty zostały uszyte z miękkiego płócienka, w którym kuzynka rozpoznała stare zasłony z rodzinnego domu. 



Mam jeszcze w planach poduszki z wypełnieniem z przytulii, dziurawca oraz innych aromatycznych ziół, których zapach uspokaja, odstresuje lub uśmierza ból.

Jak Wam się podoba mój pomysł? Czy kupowalibyście takie jaśki?

P.S. z miłości do moich czytelników zorganizowałam kolejną zabawę na fb. Zapraszam na fanpage!