Niedzielne wędrowanie po lesie

Dzień obudził się zupełnie odmienny od poprzednich. Wiatr wreszcie ucichł, a zza chmur wyglądało słońce. Wstałam, nakarmiłam zwierzęta i wyprowadziłam kozy. Po dwóch dniach nudzenia się w koziarni wreszcie mogły pohasać po pastwisku. Wypiłam kawę, zjadłam śniadanie. Ot zwykły wiejski poranek w Domku pod Orzechem. A potem założyłam buty z czerwonymi sznurówkami i poszłam w las...

Nad Przecznickim Potokiem

Łąkami przeszłam na wschodnie zbocza Blizbora. Przeszłam między domami sąsiadów, spojrzałam w dolinę. Z tej perspektywy widać, że toczy się na naszym pustkowiu jakieś życie. Widać te kilka domów, z smużką dymu wydobywającą się z kominów. Przekroczyłam czarną nitkę zniszczonego asfaltu (w tym roku mają go trochę połatać) i wąskim pasem lasu przeszłam na łąki na zboczach Stożka. Nie miałam planu na wędrówkę. Ot, iść donikąd. Zeszłam jedną z wielu ledwo widocznych ścieżek w dolinę Przecznickiego Potoku.

Trwają roztopy, więc woda szemrze w nim i bulgocze. Las pachnie butwiejącymi liśćmi i topniejącym śniegiem. To taka niesamowita mieszanka zapachów,które bywają tylko na granicy zimy i wiosny. Brzegiem strumienia poszłam w górę, śledząc ślady saren i jeleni. Wreszcie udało mi się dostrzec jedną sarnę, która spłoszona naszymi krokami umknęła w gęstwinę drzew. Pokręciłam się po rozlewiskach, by wyjść w końcu na drogę na górny asfalt. Nie skierowałam się jednak na nią, tylko weszłam w dukt idący do Górnego Gierczyna i w dolinę Czarnotki. Droga rozjeżdżona była ciężkim sprzętem.

Biedronka siedmiokropka

Na szczęście tylko do pewnego momentu. Potem szłam już duktem nieużywanym na tyle dawno, że zdążyły na nim porosnąc niewielkie drzewka i... widłami, których zarodniki pewnie dotarły tu z Górnego asfaltu (bo tam od zawsze rosła ta roślina) na kołach traktora. Nie tylko widłaki poczuły wiosnę. Na liśćiu naprastnicy przysiadła biedronka siedmiokropka, a moje ulubione chrobotki koralkowe zaczęły owocnikować na czerwono.

W królestwie czarownicy

chrobotek koralkowy

Już idąc w górę potoku pomyślałam, że odwiedzę miejsce, gdzie umiejscowiłam domek czarownicy z mojej powieści. Chciałam przypomnieć sobie to ustronie, by dopisać kilka słów do opisu. Kilka dni temu dostałam obszerną i bardzo rzetelną recenzję mojej pracy przygotowaną przez najwierniejszą przyjaciółkę. Wiem, co powinnam jeszcze dopracować i z tą myślą łaziłam po wertepach. Śledziłam niewidoczne ślady bytności mojej bohaterki, wytyczałam ścieżkę do jednej i drugiej wsi. Wyobrażałam sobie, jak idzie po skałach podtrzymując ręką kraj sukni.

Wreszcie znalazłam się u stóp Blizbora od południa. To najbardziej niezwykłe miejsca na tej górze. Bardzo strome, usłane głazami zbocze niczym nie przypomina dobrotliwego wujaszka, jaki zdaje się być moja góra, gdy patrzy się na nią z góry, siedząc okrakiem na Wysokiej albo przyglądając się jej z perspektywy łąki powyżej Domku pod Orzechem.

Brzozy

Od południa Blizbor jest wymagającym przeciwnikiem. Stopy trzeba stawiając ostrożnie, by nie pośliznąć się na kamieniach lub nie wpaść w rozpadlinę. Z drugiej strony to tu są najbardziej malownicze pejzaże. Rzadki las białych brzóz, które uparcie czepiają się skąpej ziemi między głazami. Wreszcie pokonałam stromiznę i stanęłam na swoim ulubionym wierzchołku góry. Usiadłam na kamieniach. Wyjęłam termos. To była moja herbatka z Górą.

Psikusy Blizbora

Wiatrołomy

A potem zdarzyło mi się to, co czasem przytrafia się na Blizborze. Czyli idąc doskonale znana ścieżynką znalazłam się zupełnie w innym miejscu niż powinnam. Schodząc po zachodnim zboczu powinnam trafić na stary niemiecki dukt i nim wyjść z lasu. Zawsze tak robię. Ale... tym razem nie ścieżki nie było! Jakimś dziwnym trafem tak pokręciłam się po lesie, że ku swojemu zaskoczeniu wyszłam poniżej na żerowisko dzików i jeleni. Tam, gdzie ostatnio wycinano część starego lasu. Dziś ta nieprzemyślana wycinka mści się kolejnymi wiatrołomami. Na strzyżowaniu ścieżek przytuliłam się do rozłożystego buka. Największego w tej okolicy. Jego pień jest już tak gruby, że nie potrafię go objąć. Przytknęłam policzek do szarej kory. Była chropowata, ale przyjemna w dotyku i ciepła.  Czułam energię drzewa. Według dendroterapii buk poprawia humor i łagodzi napięcia i wzmacnia chęć do życia. Cudowna terapia gdy czeka się na wiosnę! 

Wreszcie wyszłam na łąki. Spojrzałam na wieś w dolinie i wróciłam do domu, by przygotować obiad.

Pierwszy marcowy spacer miałam za sobą.

A, gdy slońce zaszło za Sępią Górę, na Pogórzu pojawiła się tęcza.  Zaczynała się gdzieś wśród łanów lawendy izerskiej w Mlądzu, a kończyła w nieskończonościach błękitu. Niesamowite zjawisko!

Tęcza nad Pogórzem