Rodzinne spotkanie, rowery miejskie i koronawirus

  Na spotkanie z rodziną Gui szykowałam się od dawna. I gdy wreszcie wszystko zostało ustalone niewiele brakowało, a nie zobaczyłabym się z bliskimi, bo pewnie jeden dzień zwłoki i nie wyjechałabym, tylko wiedziona rozsądkiem została w Domku pod Orzechem. Z drugiej strony, nie zobaczyłabym życia w mieście z groźbą epidemii. Zapraszam na opowieść o wizycie we Wrocławiu i przygodach transportowych.

Kierunek Wrocław!

Zgodnie z założeniem w środę wstałam wcześniej i po oporządzeniu kur i kóz pojechaliśmy do Mirska, skąd odjeżdża autobus do Wrocławia. Ku naszemu zaskoczeniu bus podjechał przed czasem. Był praktycznie pełen, z trudem znalazłam miejsce. Nie zdążyliśmy wyjechać z miasta, gdy przekonałam się, że jadę z kierowcą rajdowym. Mój plecak zapakowany wiejskimi wiktuałami (spakowałam, jak przystało na babę ze wsi, mleko, ser, jaja i pół kury) przeleciał kilka metrów po podłodze, a ja mogłam tylko mieć nadzieję, że słoik z mlekiem jest jeszcze cały. Na szczęście w Lwówku zrobiło się luźniej, więc przesiadłam się, mocniej złapałam plecak, zapięłam pasy i jakoś dojechałam do Wrocławia, czytając powieść "Miłość, muzyka i góry". Wcale nie zdziwiło mnie, że zdążyłam na miejski autobus, który zazwyczaj mi uciekał.

W domu Gui czekała już na mnie z kawą. Mała M. początkowo podchodziła nieufnie, ale gdy okazało się, że Babcia chętnie się bawi i czyta książeczki, oswoiła się. 

Wycieczka po Wrocławiu rowerem miejskim

Pogoda dopisywała, więc nie zamierzałyśmy siedzieć w domu. Gui zaplanowała wycieczkę rowerową nad Odrę. Ona jechała swoim rowerem z zamocowaną do niego przyczepką z Małą M. a ja dostałam rower miejski. Stacje roweru miejskiego we Wrocławiu rozmieszczone są na tyle gęsto, że korzystanie z tej formy transportu jest naprawdę wygodne. Faktem jest, że nie wszystkie rowery są sprawne, o czym przekonałam się mniej więcej w połowie drogi, gdy zatrzymałyśmy się na deser i oddałam rower, a następnym przejechałam tylko kilkaset metrów do kolejnej stacji roweru miejskiego, bo działała tylko jedna przerzutka, a hamulce były tylko umowne. Zazwyczaj jednak rowerem miejskim można poruszać się wygodnie, a sieć ścieżek rowerowych sprawia, że mając potrzebę przemieszczania się po mieście, warto rozważyć ten rodzaj transportu, zwłaszcza teraz, gdy jazda tramwajem czy autobusem nie zawsze jest bezpieczna.

Ilekroć jestem w stolicy województwa zachwyca mnie sieć dróg rowerowych. Przejechałyśmy ok. 30 km po mieście cały czas znajdując się na DDR. Śródmiejską obwodnicą Wrocławia dojechałyśmy do Odry, potem bulwarami dotarłyśmy do Mostu Warszawskiego. 

W Parku St. Tołpy zrobiłyśmy krótką przerwę, bo Mała M. koniecznie chciała popatrzeć na psy biegające po placu psich zabaw. Na kawę i ciastko Gui wybrała Petits FoursCafe, twierdząc, że tam są najlepsze ciasta. Nie pomyliła się! Tak pysznej bezy chyba jeszcze nigdy nie jadłam! Naładowane energią mogłyśmy kontynuować wycieczkę. Rower miejski odstawiłam na stacji w pobliżu domu Gui. I choć wydawało się sielankowo, to w mieście zauważyłyśmy karetkę na sygnale z ekipą w kombinezonach, a w czasie zakupów zderzyłyśmy się z brutalną prawdą o pustych półkach.

Koronawirus z miejskiej i wiejskiej perspektywy

Popołudnie spędziliśmy na zabawach z Małą M. a wieczór na pasjonującej rozmowie o pracy zdalnej, systemie edukacji i życiu w Polsce.

W czwartek pozostało mi zjeść śniadanie i ruszyć z powrotem do Domku pod Orzechem, gdzie czekały stęsknione kozy. Wcześniej jednak spędziłam ponad pół godziny w pustej galerii handlowej, gdzie jedynymi klientami byli pasażerowie czekający na swój autobus. Przyznam, że z perspektywy naszej górki, gdzie wiadomości docierają okrojone i nikt nie roznosi plotek, emidemia wydaje się mniej groźna. Będąc zaledwie dobę we Wrocławiu, obserwując ludzi i ich zachowanie zaczęłam rozumieć, skąd biorą się te zachowania graniczące z paniką. My, jeśli czegoś nie mamy, to się obywamy bez, szukając w zapasach zamienników lub korzystając z darów natury. W mieście ludzie uzależnieni są od wielu rzeczy, poczawszy od prądu, przez transport i przede wszystkim pracy dającej dochody.

A jeśli Wam się wydaje, że tym razem bez przygód przejechałam trasę do Mirska, to jesteście w błędzie. Najpierw kierowca pojechał inną trasą niż zwykle, prowadząc autobus po wąskich i krętych drogach Pogórza Kaczawskiego, a w Lwówku musieliśmy się przesiąść do busa, który, choć niby pachnący nowością, kilka razy zatrzymywał się, bo mu silnik gasł.

No i przyznam szczerze, że z ulgą znalazłam się na mojej górce.

Teraz mogę spokojnie oddawać się kwarantannie. Ludzi u nas i tak nie ma, a na zakupy nie muszę jechać jeszcze przez kilka tygodni: sprawdziłam: mąkę, drożdże i olej mam, a pokrzywy i inne zielsko właśnie wychodzą, więc będzie z czego gotować. 

Książek mam cały spory stosik, śnieg stopniał, więc w ogrodzie można pracować. Zresztą, mnie się tam nigdy nie nudzi i pomysłów na spędzanie czasu w okolicy domu zawsze mam pełno (czasem Ślubny traci cierpliwość dla moich innowacji i rewelacyjnych konceptów)

Wam drodzy czytelnicy życzę, abyście zachowali zimną krew, pogodę ducha i nie poddali się panice.