Spacer z dreszczykiem

Dzień budził się pochmurny i wietrzny. Na szczęście nie padało. Jak zwykle o poranku  pobiegłam do sąsiadów po Jasia i poszliśmy na długi, trzygodzinny spacer po Górach Izerskich. Wtoczyłam wózek na górny asfalt. Spojrzałam w prawo, spojrzałam w lewo. Ostatnio dosyć często przemierzałam trasę w kierunku Sępiej Góry, czy to z wózkiem, czy na nartach. Ileż można! Wybrałam więc lewy wariant. Na asfalcie leżał śnieg z pojedynczymi śladami kół samochodowych. W tę stronę zdecydowanie rzadziej cokolwiek jeździ i nikt o tej porze roku nie chodzi. Oprócz moich śladów widać było jedynie tropy zwierzyny. Lisy, sarny, jelenie, dziki, psy. Nagle dostrzegłam kilkudniowy spory ślad łap. Właśnie łap! Nie raciczek, nie kopytek, tylko wielkich łap. Ślady były znacznie większe od tych, które zostawia mój pies. Rozejrzałam się za śladem ludzkich butów. NIE BYŁO! Czyżby to nie były psie łapy tylko... Wilk???

Wilki w Górach Izerskich

Zadrżałam, w głowie kołatały mi się wszystkie mrożące krew w żyłach historie o wilkach w Górach Izerskich i ich niechęci do psów. Tyle ostatnio było róznych plotek, no i te zdjęcia wilków z fotopułapek...  A ja szłam z trzema psami i wózkiem. No ale trzy psy mogą chyba odstraszyć jednego wilka? Nawet jeśli jeden psiak do wielce zaczepny, ale maleńki Riko, drugi to zasapana buldożka Saszka i wreszcie Gringo, odważny na odległość. No ale jednak całe stado psów, więc...  Pocieszałam się, że ślady są stare, zatem zwierzę, nawet jeśli było wilkiem to dawno sobie poszło i wtedy dostrzegłam, że z lasu...

.

.

.

… wyłaniają się ślady ludzkich butów! No i sprawa się wyjaśniła. Na spacerze był człowiek z dużym psem. Człowiek podobnie jak ja nie lubi utartych szlaków, więc szedł wąską ścieżyną. Może szukał poroża? A pies wolał wygodę i szedł odkrytą przestrzenia drogi. 

Leśne rozmyślania

Teraz mogłam już spokojnie spacerować podziwiając las i oddawać się rozmyślaniom. A miałam o czym dumać, bo coś komuś obiecałam i teraz planowałam strategię rozwoju nowego fanpage oraz grupy facebookowej. Efekty mojego dumania są do obejrzenia facebooku:

A w lesie cieszyły mnie przede wszystkim strumienie. Nareszcie zapełnione wodą pluszczącą po kamieniach, spływające strugami w starych korytach i tworzące nowe. Zachwycałam się maleńkimi choinkami czepiającymi się kurczowo skraju drogi, nieco smutne, bo ich heroiczne wysiłki na nic się nie zdadzą, wystarczy jeden transport drewna i zostaną połamane, zdarte i zmiażdżone.

Chwilę spędziłam przy chatce, w której myśliwi chowali kiedyś siano dla zwierzyny.

 Teraz chata chyli się ku upadkowi, wewnątrz wiszą tylko wiechcie starych ziół i girlandy pajęczyn. Pomyślałam, że można by tam niezła sesję zdjęciową zrealizować. Póki co pstryknęłam kilka fotek.

Dojechałam z Jasiem do poziomkowej polanki i stwierdziłam, że czas wracać. Jeszcze rzut oka na kwitnące leszczyny i można pchać wózek w kierunku domu, zwłaszcza, że Jaś obudził się, więc należało dotransportować go do domu nim zgłodnieje.