Depresja i spacery po lesie

Należę do osób, które trudno wyprowadzić z równowagi, zawsze uchodziłam za oazę spokoju, nawet wówczas, gdy pracowałam z trudnymi dziećmi. A odkąd zamieszkałam na wsi, zapomniałam w ogóle czym jest stres. Wychodzę z założenia, że nie przejmuję się tym, na co nie mam wpływu, a z tym na co wpływ mam, zawsze jakoś sobie poradzę. Ta zasada sprawia, że naprawdę żyje mi się spokojnie. Ostatnio jednak dotknęło mnie bardziej niż powinno coś zewnętrznego. Mowa o zakazie wstępu do lasu z powodu epidemii koronowirusa.

Myśli epidemiczne

W pierwszej chwili zrodził się we mnie bunt. Czysto egoistyczny. Jak to? Ja nie mogę wejść do lasu? Ale niby dlaczego? Przecież czy w domu, czy na łące, czy w lesie, wszędzie jestem tak samo sama jedna! Z mojej perspektywy zakaz ten jest absurdalny, bo lasów w Polsce jest naprawdę dużo i nawet jakby każdy Polak do lasu pojechał w tym samym czasie, to i tak zagęszczenie byłoby mniejsze niż w markecie. I gdy tak sobie siedziałam na łące, patrząc na Zakazany Las, pomyślałam, że ja to pikuś. Oprócz lasu wokół rozpościerają się nieprzeliczone hektary łąk, nieużytków, a i ja mam swój kawałek brzozowego zagajnika. A co z innymi?

Rozważania o depresji

Gdybym tak została w mieście w swoim mieszkaniu i ze swoją depresją? Park zamknięty, w mieście szaleje pandemia (i tu nie ma przesady, bo miasteczko źle wygląda na tle innych), do lasu nie wolno. I jak realizować zalecenia psychiatry o czterech, pięciu godzinach ruchu na świeżym powietrzu dziennie? Nie chodzi tu o zwykłą fanaberię, ale o zdrowie psychiczne. Zakazując wejścia do lasu, skazano ludzi na brak psychicznego odpoczynku, spotęgowano frustrację i lęk. Nawet nie chcę sobie wyobrażać, co czują teraz osoby cierpiące na depresję, zamknięte w czterech ścianach, skazane na samotne rozważania i coraz pesymistyczniejsze wizje. Nie wiem, czy w ostatnich tygodniach wzrosła liczba samobójstw, ale obawiam się, że tak, że po cichu bez nagłośnienia, statystyk i wliczania do ofiar koronawirusa odchodzą zamknięci w czterech ścianach chorzy na duszy.

I wierzcie mi, że tych chorych na duszy, psychicznie zmaltretowanych będzie przybywać. A gdyby pozwolić im odreagować stres i strach w lesie, w kontakcie z naturą, może byłoby ludziom lżej. Zdaję sobie sprawę, że były miejsca, gdzie nagle zrobiło się tłoczno, ale zamykając las, zamiast egzekwować nakaz zachowania odległości, wylano dziecko z kąpielą.

Ludzie z depresją to tylko przykład jednej z grup, która obostrzenia pandemii przypłaci zdrowiem, a czasem i życiem.

P.S. 1. W niedzielę zamiast jechać rowerem w góry, pojechałam przez okoliczne wioski po paczkę do paczkomatu.

PS. 2. Dawka przestrzeni: