Mój pierwszy raz... czyli kogo i dlaczego polecam w ramach Share week

Bloguję od lat. W sumie od tak dawna, że pamiętam blogi na Onecie i kilka innych miejsc w sieci, które już nie istnieją. Prowadziłam blog zanim stało się to modne. Zawsze jednak czułam się blogerką niszową i choć swoje pisanie traktowałam poważnie i serio, to daleko było mi o myśleniu o sobie w kategoriach twórcy internetowego. Ba! Ja nawet nie czytałam (i po prawdzie nadal rzadko zaglądam) blogów topowych. Wolę miejsca niszowe, ale z niepowtarzalnym klimatem. I choć o akcji Share week  Andrzeja Tucholskiego słyszałam już kilka lat temu, to nie przykładałam do niej wagi, właśnie wychodząc z założenia, że są dla wielkich blogerów, a nie dla takich jak ja.

Co się zmieniło? No właśnie! W tym roku olśniło mnie, że o randze blogera nie świadczy ilość czytelników, ale to, czy są oni wierni oraz moja subiektywna ocena. To dlatego w tym roku, rzutem na taśmę pierwszy raz biorę udział w akcji i polecam.

Kogo i dlaczego czytam?

Moje typy będą odbiegać od utartych schematów, bo dotyczą mojego podwórka. Nie znajdziecie tu sławnych blogerów czy influencerów (boszzz jakie idiotyczne słowo), a raczej osoby niesamowicie skromne, które swoje blogi traktują jako swoiste pamiętniki albo miejsca do pokazywania piękna najbliższej okolicy.

Zatem zaczynamy!

Izerski Włóczykij

Izerski włóczykij to blog tworzony przez Pawła, niesamowicie interesującego młodego człowieka, o wielu pasjach i talentach. Jest nie tylko wędrowcem po Górach Izerskich, ale także fotografem, muzykiem, poetą. Na blogu pokazuje nieraz nieoczywiste piękno Gór Izerskich i Pogórza, tworzy portrety ludzi, którzy tu mieszkają i pokochali Izerię lub jak kto woli Izerbejdżan miłością wielką i odwzajemnioną. Dzięki Pawłowi można zanurzyć sie w klimacie Gór Izerskich nie ruszając się z domu. 

Krzysztof Gdula

http://krzysztofgdula.blogspot.com/

Krzysztof Gdula tworzy bloga pod swoim imieniem i nazwiskiem. Pamiętam, gdy odkryłam to miejsce, przez wiele dni wracałam, by pławić się w cudownej polszczyźnie, jaką operuje ayotr pisząc o Górach Kaczawskich. Jeśli jednak wydaje wam się, ze to blog podróżniczy, to jesteście w błędzie, bo nie dowiecie się z niego o 10 najważniejszych miejscach do zobaczenia oraz najlepszych miejscach noclegowych, czy restauracjach. Poznacie jednak refleksje i wrażenia z samotnych wędrówek po Sudetach. Oprócz tego możecie trafić na rozważania filozoficzne, czy swoiste felietony na temat przeczytanych książek. 

Nasze Pogórze

Maria z Pogórza Przemyskiego ,  http://naszepogorze.blogspot.com/ ma grono stałych czytelników, którzy podobnie jak ja kochają ją za spokój, z jaki opowiada o życiu na pogórskiej wsi, o wyprawach dalekich i bliskich, o miejscach odchodzących w zapomnienie. To taki bardzo mi bliski slow life. I o ile z pozostałymi dwoma blogerami miałam okazję wypić kawę i herbatę pod orzechem i wiem, że są nie tylko świetnymi blogerami, ale równie fajnymi ludźmi w realu, o tyle Marii nie miałam okazji poznać osobiście, nad czym ubolewam i ciągle mam nadzieję, ze kiedyś, gdy ruszy na karkonoskie szlaki (bo i tu czasem zagląda) to po prostu do niej dołączę, bo wiem, że będzie nam się świetnie rozmawiało.

Znam jeszcze kilka miejsc, gdzie czuję się dobrze i jestem mile widzianym gościem. Wystarczy zajrzeć na moją listę blogów.