Tam, gdzie nie ma nikogo

Wschód słońca na Kuflu

Odkąd mieszkam w górach śnieg w kwietniu mnie nie dziwi. Ale przyznać trzeba, że jego świeży opad o grubości 20 cm leżący sobie kolejny dzień to nowość. O poranku wymyśliłam, że tak cudowny zimowo-wiosenny dzień idealnie nadaje się na spokojne wędrowanie po naszej pustej i cichej izerskiej krainie. Za cel wycieczki wybrałam najbliższy ze szczytów z dalekimi widokami od Karkonoszy przez Kaczawskie aż po Pogórze Kaczawskie, Izerskie i hen na Łużyce.

Gdzie są takie widoki? Oczywiście na Wysokiej w pasmie Kamienickiego Grzbietu.

Zimowe góry

Nie lubię szlaków i dróg, zatem jak zwykle ruszyłam przed siebie. Najpierw ścieżką w stronę Blizbora, potem zachodnim zboczem w kierunku górnego asfaltu, tropiąc jelenie. Miałam nadzieję, że może uda mi się zobaczyć kilka tych cudownych zwierząt, idąc po ich świeżych tropach. Niestety trafiłam tylko na ich noclegowisko. W gęstwinie drzew, wśród wykrotów pozostawiły swój specyficzny bydlęcy zapach i odciśnięte miejsca odpoczynku przynajmniej ośmiorga zwierząt.

Gdzieś ponad drzewami kołował ogromny drapieżnik, prawdopodobnie orzeł. Było to jedyne żywe stworzenie (oprócz moich psów), które zobaczyłam w czasie całej wędrówki. Na górny asfalt wyszłam obok sporego buka. Nie zamierzałam iść drogą, na której wczoraj ślady zostawił jakiś samochód i jeden człowiek z psem. Przecięłam tylko drogę i zanurzyłam się w ośnieżonym lesie, idąc na przełaj. Tak dotarłam na Pięć Dróg.

Dalekie widoki z Wysokiej

Szlakiem doszłam do szkółki leśnej na szczycie Wysokiej. Obeszłam ją wzdłuż płotu od zachodniej strony. W narożniku płot został uszkodzony przez dzikie zwierzęta, więc mogła zrobić kilka zdjęć Karkonoszy bez widoku siatki leśnej. Zabrałam na wycieczkę aparat fotograficzny, bo choć telefonem wychodzą całkiem niezłe panoramy, to do zdjęć dalekich obiektów trzeba lepszego obiektywu. Mimo lekko zamglonego powietrza widać było daleko. I to zarówno w kierunku Karkonoszy jak i na Pogórza. Niestety zdjęcia Gór Kaczawskich z Ostrzycą wyszły nieostre ale Mirsk, Gierczyn i... Chmieleń wyszły idealnie.

Posiedziałam sobie na Wysokiej, Wypiłam herbatę, zjadłam bułeczki. Pozachwycałam się tym naszym izerskim pięknem. Wyobraziłam sobie Ulfę i Johana, bohaterów mojej powieści, jak wędrują górami te trzysta lat temu. Próbowałam odtworzyć, co mogli widzieć. A potem powoli, nigdzie się nie spiesząc zeszłam w dolinę, gdzie śnieg zdążył nieco stopnieć.