Kaskady Czarnego Potoku - Góry Izerskie z dzieckiem

-Mamo, czy wiesz gdzie to jest?- takim pytaniem wysłanym komunikatorem zaskoczyła mnie Gui pewnego dnia. Do wiadomości dołączone było zdjęcie z … wykładu. Przyznam, ze byłam zaskoczona, bo o ile nazwę potoku kojarzyłam z Czerniawy, o tyle miejsce było mi nieznane. Na szczęście mamy Internet. Szybko znalazłam miejsce, sprawdziłam jak tam dojść lub dojechać i zaczęłam planować.

 Czym są kaskady Czarnego Potoku?

 Zdjęcie, które dostałam od Gui przedstawiało stopień wodny lub małą zaporę. Córka wyjaśniła mi, że to stara zapora przeciwrumoszowa, a na strumieniu jest ich więcej. Celem takich zapór jest zatrzymanie materiału skalnego w korycie potoku, tak, aby w czasie gwałtownej ulewy nie uruchomiły się lawiny. Zapora zatrzymuje kamienie, a basen wybudowany przed nią powoli zapełnia się. W zaporze na różnej wysokości umiejscowione są otwory przez który stopniowo wypływa woda. Gdy basen zapełni się kamieniami, woda przelewa się górą. To znak, że należałoby zrobić remont i czyszczenie. Spoglądając na mapę Gór Izerskich, powyżej Czerniawy zauważymy 4 stopnie wodne na czarnym Potoku i zaznaczoną wzdłuż potoku ścieżkę.

 Jak dojechać nad Czarny Potok 

Nim wybrałam się z Gui i Małą M. na wycieczkę dokładnie sprawdziłam to miejsce w marcu, podjeżdżając do Czerniawy rowerem. Sprawdziłam jak dojechać do Kaskad na Czarnym Potoku. Do Czerniawy dojechałam od strony Krobicy. Na skrzyżowaniu w centrum Czerniawy pojechałam prosto i skierowałam się na ulice Izerską. Nią powoli pięłam się w górę. Potem moim oczom ukazała się wygodna acz wąska droga asfaltowa prowadząca do ostatnich zabudowań. Przy znaku zakazu wjazdu do lasu jest miejsce postojowe na dwa samochody. Dalej trzeba iść pieszo lub tak jak ja, jechać rowerem. do świeżo wyremontowanej pierwszej zapory. To mi na razie wystarczyło, bo resztę chciałam zobaczyć razem z moimi dziewczynami.

 Kaskady Czarnego Potoku z dzieckiem 

Gdy przywiozłam Gui i Małą M. do Domku pod Orzechem, wiedziałyśmy, że pierwszą wycieczkę odbędziemy właśnie do Czerniawy. Zaplanowałyśmy ją sobie w ramach świętowania Dnia Matki. Samochodem dojechałyśmy do parkingu i dalej ruszyłyśmy z wózkiem szutrową drogą. Radość Gui, gdy zobaczyła pierwsza zaporę była nie do opisania. Uwielbiam patrzeć na swoje najmłodsze dziecko, gdy jest czymś tak zafascynowane. Ja pchałam przyczepkę rowerową z Małą M., a Gui oglądała budowlę. Po chwili ruszyłyśmy w górę ku kolejnej zaporze. W sumie świeżo po remoncie są trzy takie budowle, prowadzi do nich wygodny dukt, którym można podjechać przyczepką. Każda zapora jest nieco inna, bo też i ukształtowanie terenu jest inne.

Powyżej trzeciej zapory znajduje się całkiem malowniczy most z widokiem na ujęcie wody pitnej oraz... czwarty stopień wodny. Do tego miejsca można dojechać wózkiem. Jeśli jednak chce się zobaczyć dziką rzekę, szarpiąca skały , tworzącą wodospady i rozlewiska, głośno szalejącą po kamieniach, to trzeba zostawić wózek na mostku i ruszyć w górę ledwo widoczną ścieżynką i to tam czekają na na nas niesamowite wrażenia! 

Dziki potok 

Podziwiając wartko płynącą wodę, cieszyłam się, że nie zdecydowałam się oglądać tego miejsca w czasie pierwszej wycieczki. Wtedy była susza, a dnem koryta ledwo ciekła woda. Teraz po dwóch dniach ulewnych deszczy wody było sporo, a Czarny Potok tworzył niesamowicie malownicze wodospady. Widząc ten szalejący żywioł od razu można zrozumieć, dlaczego już ponad sto lat temu wybudowano na potoku system zapór przeciwrumoszowych, które remontowane i odnawiane przetrwały do dziś stanowiąc ochronę Czerniawy przed kataklizmem z jednej a niedocenianą atrakcję turystyczną z drugiej strony. Cały czas nurtuje mnie pytanie, jak to się stało, że wcześniej nie odkryłam tego miejsca i ile jeszcze takich perełek schowanych w Górach Izerskich czeka na odkrycie. I pomyśleć, ze gdyby Gui nie studiowała budownictwa, gdyby nie dotarła na tamten wykład, to nigdy nie znalazłybyśmy tego cudownego potoku, nad który pewnie jeszcze wrócimy, gdy Mała M. będzie bardziej samodzielna i pójdziemy coraz wyżej i wyżej hipnotyzująca ścieżyną wzdłuż szumiącej strugi.

 W pierwotnych planach wycieczkę chciałam zakończyć w jednej z czerniawskich kawiarni, niestety pandemia sprawiła, że miejscowość wygląda niczym wymarła i na słodki deser pojechałyśmy do Świeradowa Zdroju, który jest jeszcze równie ciszy i pusty jak inne uzdrowiska. Tu jednak na szczęście czynne były kafejki w Domu Zdrojowym i siedząc w ogródku kawiarnianym zjadałyśmy się ciastem, piłyśmy herbatę i podsumowywałyśmy udaną wycieczkę.