Macierzyńska sztafeta pokoleń

Macierzyństwo to magia nie do opisania. Zaczyna się nim jeszcze zaczyna bić maleńkie serduszko i … nigdy się nie kończy. Bo choć utarło się pokazywać macierzyństwo przez pryzmat młodej kobiety z małym dzieckiem, to przecież nie przestaje się być mamą w dniu, gdy dziecko dorasta. Wręcz przeciwnie, to wtedy gdy dzieci wiją własne gniazda i do rodzinnego domu przyjeżdżają ze swoimi rodzinami macierzyństwo ujawnia się w pełni, bo to właśnie wtedy matka widzi nie tylko proces wychowania i kształtowania swoich dzieci, ale efekty wszystkich trudów macierzyństwa.

Być blisko swojego dziecka

Patrzę z dumą na moją dorosłą Gui, trzymającą na rękach szesnastomiesięczną Małą M. i w oczach tej młodej mamy przeglądam się jak w lustrze. Widzę, jak owocują moje starania, jak wpajane wartości i idee ewoluują , dojrzewają. Czuję, jak Gui, spełniając się jako matka, pielęgnuje nasze kobiece rytuały bliskości. W naszym domu uwielbialiśmy się tulić, czuć. swoją bliskość. Nawet, gdy dzieci dorastały przychodziły wieczorami na porcję pieszczot, wskakiwały do naszej pościeli i leżały obok, przytulone. Czasem rozmawialiśmy, czasem milczeli, głaszcząc po głowach. Chuda zawsze miała wiele do powiedzenia, Gui wolała po prostu leżeć i czuć moją dłoń na swoim ciele. Nawet Syn wpadał na wieczorne czułości pod pretekstem rozwiązania jakiegoś dręczącego go problemu.

Rozmawiałyśmy o tej naszej fizycznej i emocjonalnej bliskości, gdy po miesiącach rozłąki mogliśmy się znów spotkać. Zupełnie spontanicznie wyszło że Gui będzie swój Dzień Matki świętować ze mną, swoją mamą. Pretekstem do rozważań okazała się chusta, w którą Gui zawija Małą M. Mała może dzięki chuście towarzyszyć Gui w codziennych pracach domowych, robić zakupy, a nawet wychodzić na spacery. 

Chustowanie wcale nie sprawia, że dziecko przyzwyczaja się do noszenia i jest rozpieszczone. Wręcz przeciwnie. Dzięki bliskości ma poczucie bezpieczeństwa, które wpływa na budowanie poczucia własnej wartości. Gui chustując Małą M. nie ogranicza jej samodzielności. Pozwala jej doświadczać i stawać się samodzielną. Potrafi też jasno postawić granice.

Kobieca sztafeta pokoleń

Gui, planując przyjazd do Domku pod Orzechem, wplotła w pobyt chęć zrobienia zdjęć z ostatnich już dni chustowania, gdyż Mała M. jest coraz samodzielniejsza z jednej strony, a coraz cięższa z drugiej. Pomyślałam, że zrobię jej prezent na Dzień Dziecka i rozwinęłam jej pomysł, zapraszając do projektu zaprzyjaźnionego fotografa, Izerskiego Włóczykija. Paweł z entuzjazmem przystał na propozycję sesji pod hasłem macierzyństwo i tak powstały klimatyczne fotografie, będące świadectwem naszej więzi.

Wśród wielu kadrów jest i taki niezwykle wymowny, pokazujący to, jak zapatrujemy się na macierzyństwo: oto Mała M. jest przewodnikiem, to ona wskazuje kierunek, a my dorosłe kobiety podążamy jej śladem. Dlaczego właśnie tak? Bo tylko pozwalając dziecku decydować, czasem mylić się i odczuwać konsekwencje swoich działań, możemy wychować świadomego i odpowiedzialnego człowieka.

Trzeba tylko pamiętać, że decydowanie nie oznacza tyranii, a swoboda ograniczona jest do rozsądnych granic.

Patrząc na te zdjęcia, żałuję jedynie, że mojej mamie nie dane były tego typu wzruszenia, że w naszej sztafecie brakuje ważnego ogniwa, które w dużej mierze zastąpiła teściowa, trochę babcia Kasia i w bardzo niewielkim stopniu Basia, moja macocha. Właśnie uświadomiłam sobie, że to jaką ja jestem matką wypływa z doświadczeń dzieciństwa i młodości pod opieką najpierw babci Kasi, mojej chrzestnej- cioci Stefy, siostry ojca- cioci Basi, chwilowo macochy, a we wczesnym okresie macierzyństwa teściowej.

Autorem wszystkich zdjęć jest Paweł Zatoński. Zapraszam na jego blog: https://www.izerskiwloczykij.pl/ oraz fanpage: https://www.facebook.com/pawelzatonskifotografia/