Kilka myśli ze spaceru po izerskiej łące

Czy ja już pisałam, że kocham swoje życie? Głupie pytanie! Jasne, że pisałam! Bo przecież nie sposób inaczej, gdy żyje się w takim miejscu jak moje.

Wczoraj po południu, gdy wydawało mi się, że jedyne, czego tego dnia już pragnę to usiąść z książką w fotelu, przypomniałam sobie o grzybach. Tak, tak, o tych, o których tak głośno w mediach, ze już są. I zamiast książki (a mam kilka ciekawych tytułów do przeczytania) złapałam kosz i poszłam w łąki.

Izerska łąka kwietna w czerwcu

Było ciepło, ale nie upalnie. Trawa zdążyła obeschnąć po nocnym deszczu, w powietrzu unosił się intensywny zapach ziół. A wiecie czym pachnie izerska łąka? To woń, jakiej nie uświadczy się gdzie indziej, bo tylko tu tak licznie występuje wszewłoga i to jej goryczkowo-rosołowy zapach dominuje w powietrzu, łącząc się z aromatem marchewnika, rozlicznych traw oraz sezonowych kwiatów. Teraz przebija się swoim zapachem jarzębina, później będzie to dzika róża. Gdzieniegdzie , dochodzi do tego jeszcze macierzanka, zwłaszcza, gdy niechcący potrąci się drobne listeczki wyrastające na cieniutkich gałązkach. Kwiaty spóźniły się w tym roku i dopiero teraz rozkwitają dzwonki oraz trawy. Nadal czekam na kwitnienie storczyków. Mój ulubiony podkolan biały jest dopiero w pączkach, a storczyka męskiego jeszcze nie znalazłam. Za to pojawiły się delikatne i niezwykle dziewczęce firletki poszarpane oraz drżączki, trawy, które zwane przez nas serduszkami, dla kształtu ich nasion, kojarzą się nam z izerskim dzieciństwem. 

Czerwcowe dary lasu

Łąką poniżej Kufla zeszłam do swojego grzybnego gaju, licząc na smaczne pomarańczowe kurki. Tych jednak nie znalazłam. Grzybów było jednak sporo. Króluje borowik ceglastopory, którego wielkie egzemplarze zostawiłam w spokoju , natomiast mniejsze znalazły swoje miejsce w koszu. Trafił mi się też prawdziwek, a nawet trzy kozaki (ale ten największy został w lesie). Grzyby podsmażyłam, będzie obiad. Grzyby nie były zaskoczeniem, spodziewałam się ich, zdziwiły mnie za to maleńkie, czerwone poziomki na południowym stoku Kufla. Jeszcze kilka dni temu w innym miejscu zaglądałam pod liście w poszukiwaniu aromatycznych owoców, ale ich nie było. A tu, w miejscu, gdzie dotychczas poziomek nie spotkałam, niespodzianka! Trzeba wybrać się na nasze poziomkowe łąki i sprawdzić, czy i tam już się zaczerwieniło.

Kocham swoje wiejskie życie

Czy mając tyle niesamowitego piękna wokół można napisać inaczej?

Kocham te swoje pustkowia za tę zieleń aż po horyzont.

Kocham wieś za ekspansję kolorów i woni, za kakofonię ptasich treli.

Kocham każdy dzień bez względu na to, czy idę w upale, czy w deszczu zbieram szczaw na zupę.

Kocham swoje życie, gdy brodzę wśród traw po kolana w pełnym słońcu i gdy zapuszczam się w ciemnozieloną gęstwę lasu.

Kocham nawet wtedy, gdy zza białej mgły nie widać najbliższych drzew.

I wiecie co?

Kocham to życie na wsi zarówno o poranku, gdy po wydojeniu kóz mam chwilę na wypicie aromatycznej świeżo palonej kawy jak i wieczorem, gdy jedyne o czym marzę to pachnąca ziołami pościel w moim łóżku.

Kocham, gdy wieszam wypraną pościel na sznurach, by wyschła na słońcu i wietrze i gdy próbuję ocalić swój ogród przed zakusami sarny.

Kocham, gdy odwiedzają nas goście i gdy tygodniami nie widuję nikogo oprócz Ślubnego.

Tak. Jestem tutaj szczęśliwa.