Mała M. w Chatce Górzystów

Chatka Górzystów to miejsce, do którego co roku zmierzają tysiące piechurów i rowerzystów. Każdy, kto zawita w Góry Izerskie chce zobaczyć niezwykłą Halę Izerską oraz poczuć klimat kultowego górskiego schroniska. I choć nie lubię tłoku, a tam latem zazwyczaj bywa tłoczno, postanowiłam właśnie w tym kierunku zaplanować kolejną wycieczkę z Gui i Małą M.

Żółtym szlakiem z Rozdroża do Chatki Górzystów

20 km to niby nie jest jakaś bardzo duża odległość na wycieczkę, jednak gdy dołoży się ciężar wózka, który trzeba wepchnąć na Wysoki Grzbiet, to 20 km urasta do całkiem niezłego wyniku. Na więcej na razie byśmy się nie zdecydowały. Z tego też powodu wybrałam nudne podejście żółtym szlakiem, gdyż jest najkrótszą drogą do pokonania z wózkiem, a przy tym niezbyt wyczerpującą.

Na wycieczkę wyjechałyśmy po dziewiątej i ok. dziesiątej ruszyłyśmy przed siebie. Pogoda nie była najlepsza, niebo zasnuło się chmurami, a prognozy przewidywały nawet słaby deszcz. Na Rozdrożu Izerskim stało tylko kilka samochodów, co nie bylo dziwne ze względu na:  po pierwsze dosyć wczesną porę, po drugie środek tygodnia no i pogoda odstraszała turystów. Nie mniej przed nami na szlak wyruszyły dwie rodziny z dziećmi: jedna z dwiema sporymi dziewczynkami, druga, z dwoma młodszymi chłopcami. Jeszcze przed rozwidleniem szlaków powiedziałam do Gui, że na miejscu rodziców z dziewczynkami wybrałabym szlak prosto na Stanisława, natomiast mali chłopcy raczej ruszą tak jak my żółtym na Młaki. Nie pomyliłam się. Dokładnie takiego wybór dokonały obie rodziny. Trochę współczułam rodzicom chłopców, bo jeszcze pamiętam, ile musiałam się nagimnastykować, by moje ancymonki nie powtarzały co 10 minut "daleko jeszcze" albo "nogi mnie bolą". Szybko wyprzedziłyśmy rodzinkę, zamieniając kilka słów o górach.

Żółty szlak jest nudny. Przez pierwsze kilometry idzie się powoli w górę przez las, bez najmniejszego wysiłku, ale też bez spektakularnych pejzaży. Tylko las i szutrowa droga. Wózek z Małą M. pchałyśmy na zmianę. Czasem Mała szła na własnych nóżkach. Tempo miałyśmy całkiem dobre, a że lubimy swoje towarzystwo, nim się spostrzegłyśmy wjechałyśmy na przełęcz pod Sinymi Skałkami. Tym razem nie musiałyśmy pchać się pod górę, bo to nie Wysoka Kopa była naszym celem, tylko spokojnie prawie po prostym ruszyłyśmy dalej żółtym szlakiem. Krótką przerwę zrobiłyśmy dopiero nad Jagnięcym Jarem, bo chciałam Gui to miejsce pokazać.

Tu też przez chwilę wahałyśmy się, jak iść dalej żółtym, czy może dojść do niebieskiego. W końcu wybrałyśmy żółty, choć wiedziałam, że pod koniec będzie trzeba się trochę z wózkiem nagimnastykować.

Nie przewidziałam jednak, że będzie aż tak źle. Po ostatnich ulewach droga była w bardzo kiepskim stanie. Cieszyłyśmy się, że Mała M. usnęła, bo przez ponad pół kilometra (!) wózek z śpiącym dzieckiem po prostu musiałyśmy nieść!

W Chatce Górzystów

Nasz trud został jednak nagrodzony, gdy tylko wyszłyśmy z lasu. No może nie było oszałamiających widoków, bo Halę Izerską zasnuła mgła i lekko siąpiło, ale za to w Chatce było ciepło, przytulnie i swojsko. Gui pierwszy raz odwiedzała takie schronisko i zrobiło ono na niej ogromne wrażenie. Zamówiłyśmy oczywiście słynny naleśnik z jagodami, szarlotkę oraz kawę i herbatę. Czekając na smakołyki, pozwoliłyśmy Małej M. wędrować po schronisku, a ona czuła się w nim naprawdę bardzo dobrze. Najbardziej spodobała się jej... kuchnia turystyczna.

Potem przyszedł czas na jedzonko. Gui stwierdziła, że musi koniecznie zrobić taki typ naleśnika, gdyż przypadł jej do gustu. Wypoczęte i posilone mogłyśmy wracać. Niestety nad Halą nadal wisiała mgła, ograniczająca widoczność. Gui jednak stwierdziła, że... to dobrze, bo po pierwsze jest spokojniej, a po drugie będzie powód, by tu wrócić przy lepszej pogodzie.

Z Chatki Górzystów na Rozdroże Izerskie

Jak się domyślacie, nie zdecydowałyśmy się na powrót żółtym szlakiem. Wybrałam wariant z ominięciem najgorszego odcinka. Dzięki temu Gui zobaczyła zamglone ruiny domostw Wielkiej Izery i mogła poczuć ducha tego miejsca, gdzie mgły, deszcz i chłód są częstsze niż gdzie indziej. Początkowo skierowałyśmy się na Orle, by po kilkuset metrach skręcić w lewo na niebieski szlak. Jest on nieco błotnisty, ale da się nim przejść ten kawałek, so miejsca gdzie szlak biegnie prosto a my skręciłyśmy w lewo zgodnie z oznakowaniem drogi rowerowej. Potem już bez żadnych sensacji doszłyśmy do żółtego w miejscu, gdzie jest on już przyjemnym dla wózka szuterkiem. Mgła towarzyszyła nam cały czas sprawiając, że las pokazywał się nam w niezwykle ciekawy sposób Gui zauważyła, że jest to idealna sceneria dla horroru. Brakowało jedynie wycia wilków. Powrót na Rozdroże upłynął nam na zabawianiu Małej M. która zaczęła domagać się wytężonej uwagi dokładnie w tym samym miejscu co rok temu (przeczytajcie o naszej wycieczce do kopalni Stanisław) Zbierałyśmy więc jagody, pozwoliłyśmy jej na samodzielną wędrówkę i zbieranie patyczków. Im byłyśmy niżej, tym robiło się cieplej i jaśniej. Na Rozdrożu przebłyskiwało nawet słońce. Trasa, która liczy ok. 20 km zajęła nam razem z postojem w Chatce Górzystów jakieś 7 godzin.

Do domu wróciłyśmy w mokrych butach, ale w doskonałych humorach. Tym bardziej, że w Domku pod Orzechem czekał na nas gorący i pożywny posiłek przygotowany przez bratową mojego Ślubnego.

Teraz czas pomyśleć o kolejnej izerskiej wycieczce, na którą wybierzemy się w czasie sierpniowego pobytu Gui i Małej M.