Katarzyna Enerlich "Ziele Marianny"- recenzja

 

"Akuszerka z Sensburga" była jedną z lepszych ksiażek, jakie udało mi się przeczytać w ubiegłym roku. Gdy więc ukazała się jej kontynuacja, wiedziałam, że czeka mnie ciekawa lektura. Czy "Ziele Marianny" utrzymuje ten sam wysoi poziom, czy może jednak byłam trochę rozczarowana? Zapraszam do lektury recenzji powieści Katarzyny Enerlich.

„Ziele Marianny” jest kontynuacją "Akuszerki z Sensburga", którą recenzowałam w ubiegłym roku, i dużo łatwiej wchodzi się w powieść, znając losy Stasi, akuszerki i zielarki, która po tragicznej śmierci męża i początkowej rozpaczy stawia na własne szczęście, które widzi w rozwoju zawodowym. Opuszcza rodzinną wieś i wyrusza w podróż do miasta, pozostawiając pod opieką rodziny swoją małą córkę. I to Marianna, córka Stasi, staje się bohaterką powieści. Dziewczyna dorasta i postanawia odnaleźć swoją matkę. Nie jest to proste zadanie, gdyż kontakt między rozdzielonymi członkami rodziny był raczej epizodyczny, a wybuch II wojny niczego nie ułatwiał. Zamiast do Sensburga, gdzie prawdopodobnie mieszka Stanisława, Marianna trafia do Galiny, byłej mniszki, powierniczki i przyjaciółki Stasi, która wraz z mężem zamieszkuje chatkę w głębi lasu. To tu udaje się młodej dziewczynie bezpiecznie przetrwać wojnę.

Powieść, podobnie jak pierwsza część sagi płynie niespiesznym nurtem, ukazując życie na mazurskiej wsi w czasie wojny oraz w polskim już Mrągowie i okolicach tuż po jej zakończeniu.

„Ziele Marianny” to niezwykła książka, gdzie fikcja literacka miesza się z prawdą historyczną, tworząc zgrabną i wiarygodną całość. Postaci bohaterów zarysowane są wyraziście, pozwalając się identyfikować z wybraną postacią i przeżywać codzienne radości i smutki.

Niezwykle ciekawie pokazane zostały losy mieszkańców Mrągowa z naciskiem na trudne relacje pomiędzy ludnością miejscową: niemiecką i mazurską oraz Polakami i Rosjanami, którzy pojawili się wraz z armią radziecką. Przy czym autorka pokazuje, że w każdym narodzie zdarzają się ludzie dobrzy i źli, tak prowadząc opowieść, by czytelnik polubił zarówno starego Niemca, mieszkającego w Mrągowie od zawsze i młodego Rosjanina, awansującego po wojnie. Także wśród Polaków znajdziemy tych, którzy zawsze chętnie służą pomocą, jak i zwykłe szuje, żerujące na cudzym nieszczęściu. Pięknie prowadzone są wątki miłosne: pierwsze zauroczenia i miłość Marianny oraz dojrzałe uczucie Stanisławy.

Wielka historia miesza się tu z codziennością mieszkańców Mrągowa. Razem z bohaterami przeżywamy dylematy związane z nowym porządkiem politycznym, widzimy szybkie kariery polityczne i równie szybkie upadki. Jako Ślązaczka, a obecnie mieszkanka Dolnego Śląska z ogromnym zainteresowaniem czytam ksiażki pokazujące niesamowicie skomplikowane powojenne relacje na terenach, gdzie rdzenna ludność nie była narodowości polskiej, tylko czuła się albo "tutejsza"- Mazurzy, Ślązacy, albo miała niemieckie korzenie. Bo też dopiero od niedawna odkłamuje się naszą historię i pokazuje, że nic nie jest czarno-białe. 

Ogromnym atutem powieści jest jej piękny język, pozwalający z przyjemnością zanurzyć się w tę opowieść. Mnie jednak zabrakło cudownych gawęd o ziołach, których w tej części jest znacznie mniej, choć bohaterki prowadzą sklep z ziołami. I właśnie ten niedosyt ziołowych historii sprawia, że byłam odrobinę zawiedziona. 

Recenzja powstała dzięi wspólracy z portalem Duże Ka