Natura jest kobietą- o górach, protestach i jesieni

 Iść na Blizbor. Ta myśl siedziała mi w głowie od kilku dni. Zawsze coś jednak wypadało. Czas był emocjonujący, rodzinny. Sporo rozmawialiśmy przy kawie, herbacie i winie. A że rzeczywistość mamy dynamiczną to i nasze dyskusje takie były, tym bardziej, że i interlokutorzy o odmiennym zdaniu pozwalają na wysuwanie naprawdę ciekawych argumentów. Ale po tym wszystkim trzeba było odpocząć.

Barwy świata kontra niepewne losy

Wychodząc z domu, pełna byłam sprzecznych myśli. Sercem jestem z protestującymi przeciw ostatnim wydarzeniom. Patrzę, jak powoli odbiera się nam, obywatelom wolność. Z mojej perspektywy wygląda to może nieco inaczej, bo tu na górkę, gdzie „Mój jest ten kawałek podłogi” wszystko dociera przytłumione i jakby zasnute jesienną izerską mgłą. Ale i tu na Kuflu, wolny Izerbejdżan domagał się swoich praw, a ja wściekle waliłam w klawiaturę. Tylko tyle i aż tyle. Jestem za wyborem, za wolnością. Tylko czym jest wolność? I gdzie są jej granice? W którym miejscu jestem jeszcze lewicowcem, a gdzie już lewakiem? A może anarchistką? Ekoterrorystką? A może po prostu kocham święty spokój? Wchodziłam więc na swoją Górę (tu do głosu dochodzi mój terytorializm ;) ), podziwiajac jesień w pełnej krasie i nadal nie było we mnie spokoju.

Jesień w Górach Izerskich

A jesień u nas piękna jak co roku. Zażółciło się, poczerwieniało. Z żółtymi liśćmi brzóz kontrastują rude buki i ciemnozielone świerki. W poszyciu jest jeszcze barwniej, bo dochodzą czerwone liście jeżyn, wielobarwne grzyby i porosty. Szłam pod górę, jak zwykle bez szlaku, z pustym koszem, bo jadalnych grzybów jakoś już niewiele (dopiero pod koniec trafiłam na kilka podgrzybków zajączków), a uroda świata wciągała mnie coraz bardziej. Problemy codzienności oddalały się, nikły wobec potęgi natury.

 Na szczycie Blizbora usiadłam jak zwykle na swojej stercie kamieni, zapatrzyłam się na najbliższe świerki, zwłaszcza jeden, najbliższy zaskoczył mnie szyszkami. Dopiero co był maleńką choinką, a już owocuje! Prawie jak moje dzieci. Jeszcze niedawno tuliłam swoje maleństwa, a one już takie dorosłe... Chuda jest już starsza od mojej mamy w dniu śmierci. Ta refleksja nie pojawiła się znikąd. Chuda swoje imię zawdzięcza babci. Urodziła się w moje październikowe urodziny, a kolejna, 44 już rocznica śmierci mojej mamy przypadła w sobotę. Lata płyną, wszystko przemija. Tylko natura jest wieczna...

Jesiennymi łąkami idąc...

Nie wyciszyłam się tym spacerem do końca, ale złapałam oddech, nabrałam dystansu i uświadomiłam sobie, naszą kobiecą siłę, którą czerpiemy z natury. Bo przecież NATURA JEST KOBIETĄ.

Co uświadomiłam sobie tuląc się do brzozy (też kobiety).