W pogoni za widokiem, czyli wycieczka w Karkonosze

 

Karkonosze są zdecydowanie najpopularniejszym sudeckim pasmem i nawet wtedy, gdy wydaje się, że powinno być pusto na szlakach, tam zawsze spotyka się ludzi. Nawet listopadowa aura nie odstrasza turystów, choć tych zdeterminowanych iść bez względu na warunki jest teraz mniej, co oznacza, ze jeśli chce się wejść na popularne miejscówki, to to jest idealny moment. Z tego założenia wyszedł mój brat planując sobotnią wycieczkę.

Co zobaczyć w Karkonoszach?

W czasie poprzedniego pobytu brata odwiedziliśmy trasę nad Śnieżnymi Kotłami. Tym razem zaplanował dla  nas podobnie widokowe przejście nad kotłami Wielkiego i Małego Stawu. Trasa o tyle malownicza, że w bliskości Śnieżki oraz z oszałamiającymi panoramami Z najciekawszym widokiem na stawy raz położone w dolinie schroniska: Strzechę Akademicką i Samotnię. Na zaplanowanie naszej wycieczki nie miał zbyt wiele czasu, a i po przyjedzie tylko chwilę patrzyliśmy na mapę, stwierdzając, że wyznaczona z Orlinka trasa będzie w porządku.

Wycieczka we mgle

Z Domku pod Orzechem wyjechaliśmy na tyle wcześnie, że  już parę minut po dziewiątej byliśmy na czarnym szlaku w kierunku Śnieżki. Raźnie ruszyliśmy pod górę szerokim kamienistym duktem swoim ulubionym tempem, co oznacza, że wyprzedzaliśmy kolejnych turystów, sami wyprzedzani jedynie przez dwumetrowych młodzieńców, którzy na swoich szczudłowatych nogach robili jeden krok tam, gdzie ja musiałam zrobić co najmniej dwa. Początkowo widoczność była na tyle dobra, że dawała nadzieję na prawdziwe fajerwerki na szczytach. Czym jednak byliśmy wyżej, tym widzieliśmy mniej... 

Jeszcze na skrzyżowaniu z żółtym szlakiem podziwialiśmy jęzory mgły schodzące z góry. Potem była już tylko biel... dużo bieli. Dom Śląski, mijany o kilka kroków był jedynie ciemniejszą plamą na białym tle. O zobaczeniu Śnieżki nie było nawet co marzyć. Na rozstaju szlaków skręciliśmy w prawo i czerwonym powędrowaliśmy dalej

Widoczność ograniczała się do dwóch, może trzech metrów. Mogliśmy więc podziwiać najwyżej najbliższe krzaczki kosodrzewiny i zmieniające się co pewien czas podłoże. Na tej części szlaku bowiem idzie się po kamieniach, granitowym bruku, kostce chodnikowej i drewnianych podestach. 

Buty z Decathlonu dają radę

Na punktach widokowych nikt się nie zatrzymywał, bo i po co, skoro miało się przed sobą widok niczym biała kartka ksero. Nieco zawiedzeni dotarliśmy do kolejnej krzyżówki i zrezygnowaliśmy z trasy na Słonecznik, wiedząc, że nawet czubka skały nie zobaczymy. Trochę zawiedzeni zaczęliśmy schodzić zielonym szlakiem w stronę Karpacza. Niezbyt wygodna kamienistą drogą pokonaliśmy jakiś kilometr, gdy... zza chmur wyjrzało słońce i w całej okazałości pokazały się góry i doliny. Stanęliśmy chłonąc piękno. Sprawdziliśmy godzinę. Było jeszcze wcześnie, ledwo minęła 12.30. Spojrzeliśmy po sobie i... ogłosiliśmy odwrót!

Słonecznik, Pielgrzymy i reszta

Prawie biegiem wspinaliśmy się z powrotem na czerwony szlak, licząc, że zdążymy nim zamknie się okno pogodowe. Przez chwilę nawet mignął nam szczyt Śnieżki. Niestety, okno było zbyt krótkie, ale mgła rozrzedziła się i poszarpała na tyle że czasem coś nam mignęło przed oczami. Podeszliśmy do Słonecznika. Obejrzeli go i postanowiliśmy zejść żółtym szlakiem do Pielgrzymów.

Przyznam, że ścieżka jest niesamowicie malownicza. Prowadzi stromo w dół, ale po nieco wygodniejszych kamieniach niż zielony szlak. Potem biegnie drewnianymi podestami przez skarłowaciały, wykrzywiony świerkowy las. Jeśli szukałoby się miejscówki na sesję ślubną, to polecam.

Przy Pielgrzymach spotkaliśmy wielu ludzi. Także nam udzieliło się zdjęciowe szaleństwo, więc mam pamiątkową fotkę. A potem zauroczyła mnie podmokła Polana Kotki z ładną panoramą i widokiem na Śnieżkę. 

 Niestety zaraz potem wyszliśmy na szeroki, zatłoczony dukt, którym szliśmy chwilę, by skręcić na zielony szlak wiodący wzdłuż głębokiej i malowniczej doliny Pląsawy. 

Tym szlakiem doszliśmy do Karpacza, gdzie zakończyliśmy wycieczkę. Przeszliśmy ponad 18 km, nie odczuwając żadnego zmęczenia. Było pięknie, choć pozostał niedosyt, z powodu mgły.

Trasa z: Karpacz, Biały Jar | mapa-turystyczna.pl

W Karkonosze jeszcze wrócimy, bo w czasie wielogodzinnej wędrówki i rozmów wykluł nam się szatański plan. Ale o tym będzie innym razem.