Aktywne święta w Domku pod Orzechem

 

Białe Boże Narodzenie... kiedyś norma, dziś jedno z marzeń, które spełniają się nielicznym. Jeszcze kilka dni temu, przy temperaturze ponad 10 stopni na plusie szykowałam dekoracje świąteczne i trudno było uwierzyć prognozom, które uparcie pokazywały opady śniegu w wigilijną noc.

Przy wigilijnym stole

24 grudnia wstał ciepły i pogodny. Ponieważ wszystkie potrawy przygotowałam wcześniej, mogliśmy w pełni cieszyć się swoją bliskością. Jeszcze przed południem Krzyś wsiadł na rower, by wykorzystać uroki krótkiego dnia, natomiast Chuda i ja poszłyśmy wypić herbatę z Górą. Na szczycie panowała prawie niezmącona cisza, pozwalająca na skupienie i zamykanie starych spraw oraz otwieranie na to, co nadchodzi. A potem zaczął padać deszcz...

Do wieczerzy usiedliśmy w czworo, jedynie domyślając się czasu pierwszej gwiazdki, bo nadal było mokro i nieprzyjemnie. Temperatura spadała, ale nadal był na plusie. Potem był czas prezentów i okazało się, że kolorowe skarpety nadal są na topie. Prawdziwym hitem wieczoru okazała się pożyczona od sąsiadów gra Dixit. Bawiliśmy się świetnie snując karciane opowieści, które stawały się tym ciekawsze, im mniej wina śliwkowego było w butelce. Nocny spacer nie doszedł do skutku, bo nikomu nie chciało się wychodzić w ulewę.

Białe Boże Narodzenie

To, co zobaczyliśmy o poranku w pierwszy dzień świąt przypominało baśń o Królowej Śniegu. Wszędzie leżał biały puch. Nie było go wiele, ale na bitwę na śnieżki wystarczyło! Po śniadaniu wreszcie udało nam się ruszyć przed siebie. Nie była to forsowna wyprawa, a jedynie spacer do strumienia, by morsować, bo przecież w takiej bajkowej scenerii to sama rozkosz! 

Nim śnieg zdążył zamarznąć zaczęliśmy lepić bałwana, a determinacja Krzysia, by stworzyć dzieło doskonałe, była rozczulająca. Efekt końcowy przeszedł nasze najśmielsze oczekiwania.

Bałwan , jakby wyjęty z Królowej Lodu stał na naszej łące. Po zmroku w gęstej mgle weszliśmy na Kufel, z którego nic nie było widać. To był taki moment, gdzie można by zgubić się o krok od domu. Na szczęście wszyscy wrócili z nocnego spaceru ;) 

Góry Izerskie zimą

Na drugi dzień świąt każdy miał swój pomysł. Krzyś postanowił dokręcić trochę kilometrów na rowerze i zobaczyć zaśnieżone Karkonosze i Izerskie, Ślubny w spokoju zalec na kanapie, a my z Chudą ruszyłyśmy na poszukiwanie zwierzęcych tropów. Miałyśmy cichą nadzieję na ślady wilka, dlatego wybrałyśmy się na Tytoniową Ścieżkę. Pogoda od samego rana była wymarzona na zimową wycieczkę w Góry Izerskie. Lekki mróz, bezchmurne niebo i brak wiatru sprzyjały radosnemu wędrowaniu. Do górnego asfaltu towarzyszyły nam ślady opon samochodowych, ale już na Pięciu Drogach byłyśmy pierwszymi ludźmi tego dnia.

Tytoniowa Ścieżka w śniegu

Tytoniowa ścieżka przywitała nas dziewiczym śniegiem, ciszą i nie do końca zamarzniętym błotem.

Śniegu nie było jednak na tyle dużo, by nas zmęczyć. Szybkim marszem pokonywałyśmy ulubiony szlak, zatrzymując się jedynie przy tropach zwierząt. Śledziłyśmy ścieżki saren, dzików i jeleni. A o lisie, który szedł zygzakiem i co jakiś czas szykował się do skoku stworzyłyśmy całą historię.

Na wielkim wyrębie na szczycie Dłużca zrobiłyśmy sobie przerwę na ciastko i herbatę. Grzałyśmy się w promieniach słońca, siedząc na kocu. Chwila absolutnego szczęścia. Tu i teraz...

A potem doszłyśmy do asfaltu i... zobaczyłyśmy ślady nart. Przynajmniej troje biegaczy zrobiło sobie podbieg w kierunku Czterech Dróg. Nim wróciłyśmy do domu zauważyłyśmy jeszcze inne, niestety smutne ślady: efekt porannego polowania myśliwego, który strzelał do zwierzyny na drodze, pozostawiając na białym śniegu krwawe plamy. Trochę zmroziło nam to nastrój, bo ani miejsce, ani czas nie był odpowiedni.

Popołudnie upłynęło nam na grach towarzyskich.

Tego dnia wydarzyło się jeszcze coś niezwykłego, ale to już inna opowieść...