Noworoczna wycieczka na Kamienicę

 

Siedząc przy sylwestrowym ognisku i pijąc rozgrzewające napoje, ustaliliśmy ze znajomymi wycieczkowy plan na pierwszy stycznia. Wszyscy zgodnie stwierdzili, że idziemy w góry, jednak początkowo były to różne warianty. Stanęło na mojej propozycji, bo po pierwsze nie trzeba było ruszać samochodu, a po drugie gwarantowałam puste ścieżki. I tak w noworoczne przedpołudnie ruszyliśmy w Góry Izerskie.

Cuda i dziwy na Tytoniowej Ścieżce

Z kilku możliwości trasy wybrałam taką, która dawała możliwość zmiany planów na kilku kolejnych rozdrożach. Byliśmy wszak po sylwestrowej nocy. Może obyło się bez szaleństw, ale poszliśmy spać po północy i z pewną porcją promili we krwi.

I gdy większość sylwestrowych turystów tłoczyła się na drodze do Jakuszyc bądź ustawiała w kolejce na Śnieżkę, my ruszyliśmy zdobyć inną Krolową Gór: najwyższy szczyt Grzbietu Kamienickiego - Kamienicę. Pierwsze kilometry prowadziły nas przez ośnieżone zbocze Blizbora do Górnego Asfaltu, który przecięliśmy, by najkrótszą ze ścieżek wejść na Pięć Dróg. Tu zrobiliśmy pierwszy postój, bo przecież wejście na przecięcie szlaków jest strome i wymagające. 

Wszyscy zgodnie stwierdzili, że podoba im się odludna okolica, zatem ruszyliśmy na Tytoniową Ścieżkę. Szlak był przetarty przez kilkoro narciarzy na biegówkach. Miałam nadzieję, że dzięki temu unikniemy zapadania się w zaspy i wpadania w błoto. Rzeczywiście, prawie nam się udało. Tylko raz trzeba było szybko skakać po załamującym się pod naszym ciężarem lodzie.

Gringo szedł grzecznie na smyczy, żeby nie przyszło mu pędzić gdzieś za zwierzyną. Pogoda była cudowna, dlatego na szczycie Dłużca zeszliśmy na wiatrołom, by popatrzeć na Pogórze Izerskie. A potem... nie. Nie znaleźliśmy tropów wilka, choć uparcie ich wypatrywałam, za to zobaczyliśmy coś innego: zaczęło się niewinnie od pojedynczych śladów noclegu jeleni, im jednak byliśmy bliżej wylotu Tytoniowej Ścieżki było ich więcej i więcej. Wyglądało to tak, jakby kilka stad urządziło sobie Sylwestra na Tytoniowej Ścieżce. 

Podejrzewam, że zwierzęta spłoszone pierwszymi popołudniowymi fajerwerkami pobiegły w górę, tam, gdzie czuły się bezpieczniej i spędziły tę koszmarną dla nich noc właśnie na szczycie Dłużca.

Zimowe wejście na Kamienicę

Jeszcze ciekawsze ślady znaleźliśmy w miejscu, gdzie schodzi się z asfaltowej drogi na ścieżkę ku Kamienicy. Setki zwierzęcych śladów wyglądały tak, jakby całe stado zbiło się w jedną kupę i biło kopytami w śnieg. Niepokojący widok.

Dukt na Kamienicę porywał dziewiczy śnieg. Tu nawet zwierzęcych śladów wcale nie było! Niesamowicie szło się sypkim śniegiem wiedząc, że będzie się pierwszymi w tym roku gośćmi najwyższej góry Kamienickiego Grzbietu. Trzeba jednak było iść bardzo ostrożnie, gdyż nikt i nic nie przetarło nam ścieżki.

Widok ze szczytu, choć nie tak daleki, jak czasem bywa, wynagrodził trudy trasy. Pięknie widać było zarówno pobliskie szczyty, jak i majaczące na horyzoncie Góry Kaczawskie. Karkonosze po przeciwnej stronie góry omotane były mgłą.

Pozachwycaliśmy się widokami i ostrożnie zaczęliśmy schodzić. Kolejny postój zrobiliśmy poniżej Czterech Dróg, w miejscu osłoniętym od wiatru. Moi znajomi zachwyceni byli zarówno bajkowymi pejzażami Gór Izerskich jak i tą niesamowitą pustką. 

Oto szliśmy kilkanaście kilometrów po górach w Nowy Rok nie spotkawszy żywej duszy. Co roku, idąc o tej porze spotkałam choć jedną, dwie osoby. Tym razem nasza czwórka robiła wyczerpała limit osób na Kamienickim Grzbiecie.

To była udana wycieczka, choć jeden z moich towarzyszy oddał daninę krwi, boleśnie obcierając piętę.