Sylwestrowa wycieczka na Wysoką

 Można się spierać, czy Sylwester ma znaczenie symboliczne, czy jest tylko datą w kalendarzu i nie ma sensu przykładać do niego żadnej wagi. Od lat lubię jednak w ten ostatni dzień roku wyjść chociaż na krótki spacer. Tym razem wybrałam Wysoką.

Spacer w zimowej scenerii

Jeszcze rano nie byłam pewna, gdzie poniosą mnie nogi. Wiedziałam jedynie, że nie mam zbyt dużo czasu, bo na popołudnie zapowiedzieli się znajomi, z którymi mieliśmy spędzić noc przy ognisku. Wiedziałam jedynie, że wybiorę się w kierunku ośnieżonych szczytów, bo przed Domkiem pod Orzechem pozostało tylko trochę zmrożonego śniegu w zaspach i coraz smutniejszy Olaf.

Spakowałam termos, pyszne ciasteczka od sąsiadki i ruszyłam w górę. Przeszłam ulubionym zachodnim zboczem Blizbora i na przełaj po gołoborzu urozmaiconym kilkoma brzozami zeszłam ku jednemu z dopływów Czarnotki. 

Przeskoczyłam wąską strużkę i ciemnym lasem zaczęłam podchodzić na Wysoką. W tej chwili już bowiem wiedziałam, że to tam, na moim prywatnym punkcie widokowym chcę posiedzieć w ten ostatni dzień roku (w styczniu 2020odkryłam to miejsce dla siebie) Gringo szedł obok, szczęśliwy, że może spędzić czas ze swoją pańcią. Śniegu nie jest może jakoś bardzo dużo, ale na górnym asfalcie można z powodzeniem ciągnąc sanki lub pobiegać na nartach. Zatem można powiedzieć że w Górach Izerskich leży śnieg. 

My jednak nie zamierzamy przemierzać uczęszczanych dróg, więc dalej pniemy się z Gringo w górę, korzystając z jelenich ścieżek. To dzięki tym wydeptanym kopytkami i raciczkami dróżkom chodzenie nie sprawia problemu i wiadomo, na ile można się zapaść w śnieżne zaspy.

Na Wysokiej bez zmian

Po godzinnym marszu wchodzimy na nie do końca jeszcze sprzątnięty wiatrołom i nim podchodzimy na Wysoką. Widoczność jest niezła, więc trzeba tylko znaleźć wygodne i osłonięte od wiatru miejsce.

Przed nami rozpościera się widok na Gierczyn i całe Pogórze Izerskie. Piję herbatę, zajadam ciasteczka. Gringo częstuje się pyszną psią przekąską. Jest tak jak lubię. Beztrosko, cicho, pusto i pięknie. Czas płynie powoli, jednak trzeba wracać. Wybieram bardziej cywilizowaną drogę, czyli dochodzę do Pięciu Dróg niebieskim szlakiem. 

Jeszcze tylko rzut oka na Tytoniowa Ścieżkę, po której ktoś przejechał na biegówkach i schodzimy najbardziej stromą z pięciu dróg. Dotychczas nie trafiliśmy na nikogo. Dopiero tu, na rzadko uczęszczanej ścieżce zauważam ze zdumieniem ludzi. Podejrzewam że ruszyli tędy zwabieni pojedynczymi śladami w śniegu . Witamy się i schodzę dalej, z Gringo na smyczy. Przed czternastą wracam do domu na obiad. 

A wieczorem bawimy się przy ognisku. Szampana tradycyjnie pijemy na Kuflu, obserwując sztuczne ognie na Pogórzu Izerskim.

2020 przeszedł do historii.