W pogoni za zimowym słońcem

Zima jest ok. zwłaszcza zima górach ze śniegiem. Nawet jeśli trwa już ponad półtora miesiąca. Jest tylko jedno ale... coraz bardziej brakuje mi słońca. Gdy więc prognozy przewidują słoneczny dzień, planuje czas tak, by spędzić go na świeżym powietrzu i łapać promienie słońca. Czasem pogoda ze mnie zakpi i zamiast słońca jest mgła, a ja właśnie zaplanowałam pranie i wieszanie tego prania na sznurkach oraz sprzątanie u kóz. Czasem jednak wszystko wygląda idealnie. Tak było w niedzielę.

Dokąd iść w słoneczny dzień?

Pytanie o trasę jest za każdym razem podstawowym problemem zimą, bo ścieżki bywają zasypane i trudno się nimi idzie, brodząc po kolana w puchu albo są zmrożone i nie da się podejść pod górę. Zimą więc nie stawiam sobie ambitnych planów, wychodząc z założenia, że i tak będzie, co będzie, a na długie i wyczerpujące wędrówki będzie czas wiosną i latem. Zimą idzie się, by iść...

W niedzielę jednak wymyśliłam, że będę się włóczyć po łąkach tak, by nie wchodzić w cień i cieszyć się cały czas słońcem. Stąd też wędrowałam zygzakami po zboczach Dłużca powyżej Przecznicy i Radoszkowa.

Zima śnieżna i łagodna

Dzień był idealny. Dokładnie taki, na jaki czekałam od początku zimy. Lekki mróz, dużo skrzącego się śniegu, bezchmurne niebo z mocnym słońcem i zero powiewów wiatru. Jeśli do tego dodamy, że nocą po górach snuła się mgła i zostawiła po sobie szadź, to wiadomo, że pejzaże będą zapierały dech w piersiach.

Z Domku pod Orzechem wyszłam wcześnie, by nie uronić niczego z owego idealnego dnia. Szadź pokrywała gałęzie drzew i łodygi suchego sielska, słońce odbijało się od śniegowej tafli, która skrzyła się niczym osypana diamentami. Poszłam w górę swojej łąki, a potem miedzami przeszłam w stronę Księżego lasu. Zastanawiałam się chwilę, którędy iść potem, wybór padł na ścieżkę ku mojej sadzawce, chciałam bowiem sprawdzić, na ile strumień jest zmrożony.

Tegoroczna zima choć śnieżna, jest bardzo łagodna i płytkie strugi, które w ubiegłych latach pokryte były grubą lodową taflą, w tym roku stanowią trudną do przebycia przeszkodę, rozlewając się po śródleśnych łąkach.

Także moja sadzawka nie zamarzła, ale dojście do niej jest utrudnione przez zaspy i … wodę cieknąca pod zaspami.

Skacząc z jednej kępy trawy osypanej śniegiem na drugą, jakoś doszłam do strumienia bez kąpieli w lodowatej wodzie (co innego morsowanie, a co innego woda w butach) a potem wędrowałam łąką śródleśną, by dojść do rozległych przestrzeni ponad Radoszkowem.

Zalane słońcem łąki

Nigdzie się nie musiałam spieszyć, mogłam iść zachwycając się jaskrawym blaskiem słońca, igiełkami szadzi na gałązkach, śladami dzikiej zwierzyny. Szłam po białej śniegowej tafli, na której swoją historię zapisały lisy, jelenie, sarny, zające i dziki.

Gdy doszłam do miejsca, które aż zapraszało do odpoczynku, rozłożyłam koc, wyjęłam termos z herbatą i usiadłam w słońcu.

Myśli popłynęły swobodnie, po raz nie wiem który wyrażały wdzięczność za to, co mam. Za tę niesamowitą wolność i beztroskę, za poczucie spełnienia i możliwość bycia tu i teraz.

Gdy mieszkałam w mieście, żyłam w ciągłym stresie i pośpiechu. Nawet lubiłam fakt, że ciągle się coś dzieje i gdzieś pędzę, tylko potem odczuwałam chroniczne wprost zmęczenie. Zmęczenie, które w końcu zmusiło mnie do zmiany stylu życia, do zwolnienia i ucieczkę z miasta na moje wielkie pustkowie. 

Dzięki temu żyję wolniej, uważniej, zwracam uwage na drobnostki i cieszę się drobiazgami, które w końcu zauważam. Mam czas, by zatrzymać się przy oszronionej roślince, schylić się ku śladom dzikich zwierząt, wsłuchiwać się w ciche dwięczenie lodu na gałązkach.  

Na stercie kamieni spędziłam cudowny czas, po którym spokojnie zeszłam do strumienia , a potem znów łąkami, idąc w poprzek stoku Stożka doszłam do górniczej ścieżki. Do domu wracałam obchodząc Stożek.

To były dwie godziny spokoju, zachwytów i beztroski.