Śpiewające drzewo, czyli spacer wśród skarbów natury

Góry Izerskie pełne są skarbów. Wie to każdy, kto choć trochę je zna, wędruje po nich i zagłębia się w ich ścieżki i bezdroża. Izerskie skarby są różne. Od tych całkiem policzalnych: kryształów górskich, granatów, łupków, bazaltów, przez te oczywiste jak bajeczne widoki i niezadeptane szlaki turystyczne, po te nieuchwytne skarby, tym cenniejsze, że inne dla każdego, kto tu bywa. Moim największym izerskim skarbem jest oczywiście Domek pod Orzechem.

Spacer w poszukiwaniu wiosny

Wystarczy otworzyć drzwi i iść przed siebie. To takie proste. Tym razem, gdy Ślubny zapytał dokąd idę, pokazałam na wschód i stwierdziłam: tam. I tyle było planu. Mogłam iść gdziekolwiek, więc wybrałam zbocza Stożka, zwanego Granatami oraz Prochowej. Celem były krzewy leszczyny, gdyż należało uzupełnić zapasy leszczynowych kotów, których używam przy wypieku chleba i innych smakołyków. Miałam też nadzieję że z ziemi wyszedł już dziki szczypiorek.

 Jednak to nie leszczyna zdominowała spacer, a głośny świergot ptasi, rozlegający się punktowo w jednym miejscu. Powoli skradałam się w kierunku, skąd dochodziły szalone trele, milknące jedynie na chwilę, gdy w powietrze przecinał charakterystyczny świst jastrzębia lub krakanie kruków. Po chwili stanęłam u stóp wysokiej sosny. Zadarłam głowę ku górze i stwierdziłam, że drzewo całe trzęsie się od ruchu skrzydełek niedużych ptaków. Jakże w tej chwili żałowałam, że zamiast aparatu fotograficznego z dużym zoomem mam tylko komórkę! Stałam tak przez chwilę, wsłuchując się w ptasi jazgot i próbując wypatrzeć poszczególne osobniki, by być może rozpoznać gatunek. Niestety, to nie ja jestem specjalistką od ptaków, a mój syn, więc gatunek ptaków pozostał tajemnicą.

Na szlaku dawnego górnictwa

Wędrując w okolicy Gierczyna, nie sposób nie natknąć się na ścieżkę turystyczno-dydaktyczną "Śladami dawnego górnictwa kruszców", wszak to tu w XVIII w. wydobywano cenne kruszce. Do dziś pozostały jedynie tajemnicze dziury i ruiny, których skomplikowaną historię próbuje się teraz odtworzyć. 

Niestety lata zaniedbań,niefrasobliwego niszczenia wszystkiego co niemieckie oraz bezmyślnego traktowania sztolni jak darmowych wysypisk śmieci sprawiło, ze pewnie nigdy nie poznamy wszystkich miejsc poszukiwania i wydobywania minerałów. Ilekroć idę zboczami Stożka,przyglądam się każdej dziurze, każdemu nienaturalnemu wgłębieniu w terenie, bo zdaję sobie sprawę, ze każde z tych miejsc niesie za sobą historię czyjejś nadziei, pragnień, radości lub zawodu. Każda z dziur w ziemi mogła być początkiem bogatej w złoża granatów i kasyterytów kopalni, takiej jak położna nieco niżej sztolnia Fryderyk Wilhelm.

Czy to jedyny taki korytarz? A może wśród zalanych wodą zagłębień, dziur zawalonych tonami śmieci są jeszcze inne? Pewnie nigdy się tego nie dowiem, a stawiane w trakcie spacerów pytania mogą pobudzać wyobraźnię.

Od sztolni Fryderyk Wilhelm ruszyłam bez ścieżki i hałdami powydobywczymi doszłam do skałek na Prochowej. Do domu wracałam zapomnianą drogą poniżej skał.

Lubie tę trasę, bo tu, wśród drzew i skał pobrzmiewają echa dawnych ludzkich westchnień, tylko trzeba się w nie dobrze wsłuchać.

Wczesnowiosenne skarby

Na zmianę zadzierając głowę lub schylając się ku ziemi, zbierałam dary przygotowane przez naturę. Oprócz leszczynowych kotków zebrałam trochę białoporka brzozowego. Grzybek ten ceniony jest przez zielarzy ze względu na cenne właściwości, m.in. bakteriobójcze, wzmacniające, co przy zmiennej pogodzie wiosennej może być przydatne. Do domu przyniosłam też trochę żywicy, żeby pachniało lasem, a na bagienku nazrywałam śledziennicy do kanapek.

Spacer, choć trwał zaledwie dwie godziny sprawił mi mnóstwo przyjemności.