Wycieczka z czarownicą w tle

 Beztroska wiosenna włóczęga po Kamienickim Grzbiecie marzyła mi się od tygodni, tylko wiosny wciąż brakowało. A ja chciałam iść po prostu przed siebie, najlepiej wciąż w górę. Poczuć krople potu na skroniach i wdychać powietrze przesiąknięte zapachem rozgrzanego igliwia i mokrej ziemi.

Gdy tylko okazało się, że niedziela ma być właśnie taka wymarzona, wiedziałam, że idę.

Chłodny nurt Mrożynki

Na szlaku byłam już po ósmej, gdy dzień dopiero jakby leniwie się rozkręcał. Słońce nieśmiało przeświecało przez wysokie drzewa ciemnego Wądołu, którym tym razem wchodziłam w stronę ukochanych szczytów. Od strumienia ciągnęło przyjemnym chłodem, woda zachęcająco szemrała, mrucząc mi do ucha zaproszenie do kąpieli. Nie pozostałam obojętna na te prośby. Zdjęłam ubrania, zanurzyłam się w lodowatej strudze, płynęła przeze mnie, omywała delikatnie pieszcząc skórę.

Potem spacerowałam po mchach, igliwiu, poczułam prawie mistyczną jedność z lasem, mchami, skałami... tak bardzo zatraciłam się w doznaniach zmysłowych, że... w tej pierwszej części wędrówki nie zrobiłam żadnego zdjęcia.

Przy Pogańskiej Kaplicy

A potem wróciłam na żółty szlak, ogrzewając się w coraz cieplejszych słonecznych promieniach. Nim doszłam do szutrowej drogi prowadzącej w kierunku Źródła św Wolfganga, lecz nie skręciłam do Stuletniej Wody, tylko w prawo ku Pogańskiej Kaplicy. Musiałam sprawdzić, czy miejsce, którego aura przeraziła mnie poprzednim razem, w słonecznym wiosennym blasku zaniknie. Miejsce wyglądało niewinnie. Rozświetlona podmokła łąka z kilkoma rachitycznymi brzózkami i jedną pokraczną, pokrzywioną sosną. Niby nic. Poprzednio wydawało mi się podobnie.

Tym razem byłam lepiej przygotowana. Założyłam czarownicową suknię i boso weszłam na grzęzawisko. Nie. Siła złych mocy nie poraziła mnie niczym w powieściach fantasy, ale nastrój niepokoju i jakby wyczekiwania na coś pozostał. Tak, jakby siły drzemiące w tym miejscu czegoś ode mnie chciały, lęk powrócił. Mimo to uklękłam na łące i dotknęłam trawy ociekającej wodą. Chwilę wsłuchiwałam się w siebie i otaczającą naturę, towarzyszyło mi uczucie niepewności, a potem wszystko jakby ucichło. Nadal jednak nie odczarowałam miejsca, nie chciałabym się tam znaleźć o zmroku lub w czasie wichury lub ulewy.

Na ten dzień miałam już dosyć mistycznych wrażeń, gdzie czułam na sobie oddech wymyślonej przez siebie bohaterki, Ulfy czarownicy, która tego dnia zdawała się mnie śledzić, podążać moim śladem, a nawet chwilami całkowicie brać mnie w swoje władanie, zagłuszając racjonalne myślenie Ani z Domku pod Orzechem.

Bezdrożami na Kowalówkę

W niedziele unikam szlaków turystycznych, bo na nich czasem spotkać można człowieka, a ja cenie sobie izerską dzikość. Dlatego w kierunku Kowalówki poszłam najpierw ścieżką, którą przed laty biegł żółty szlak, potem jednak szlak skręca, a ja dalej podążałam w górę, już bez ścieżki, przedzierając się przez powalone świerki, przeskakując wykroty. Mocno zsapana wdrapałam się na Kowalówkę, a widok z miejsca, gdzie siedziałam w czasie poprzedniej wycieczki był cudownym ukoronowaniem trudów wspinaczki. Siedziałam szczęśliwa i ze świadomością, że wciąż mam mnóstwo czasu, nigdzie się nie spieszę, bo w domu zapowiedziałam, że nie będę na obiedzie, zabrałam go bowiem ze sobą. Teraz też piłam kawę i podjadałam wielozbożowe placki, które idealnie nadają się na długą wędrówkę.

Moja królowa Kamienica

Już nie raz pisałam, że tu w moich górach Kamienica pozostaje nr 1. Nie mgło jej więc zabraknąć na dzisiejszej wycieczce. Ale i tym razem wybrałam niknącą między drzewami ścieżynę, której echo wiedzie wschodnim zboczem po zarastającym gołoborzu. 

Tu jednak czekało na mnie kilka niespodzianek: poroże jelenia, zbielała czaszka jakiegoś zwierzęcia oraz... spore łachy śniegu, które trzeba było ominąć. I tak klucząc między kolejnymi zaspami zboczyłam z obranego kierunku i oto znalazłam się na doskonale znanej ścieżynce na szczyt Kamienicy. Do celu było jednak już bardzo blisko. Kamienica przywitała mnie wiatrem i szerokim widokiem, który zapiera dech w piersi każdego, kto tu przychodzi. I znów podobnie jak na Kowalówce poczułam niczym niezmącone szczęście, wiedząc, ze teraz mogę po prostu siedzieć wśród jagodzisk i karłowatych świerków. Trwaj chwilo, trwaj...

Co ciekawe, nie tylko ja wpadłam na ten pomysł, nieco na uboczu mignęli mi ludzie wtopieni w zielonoszare tło.

Schodziłam niepocieszona, że teraz to już jednak jest czas powrotu. Początkowo po prostu chciałam zejść na Modrzewiową Drogę i nią wrócić do domu, jednak w ostatniej chwili na skrzyżowaniu zamiast iść w lewo, skręciłam w prawo i znów byłam w dolinie Mrożynki, tylko z jej drugiej, jaśniejszej, „ucywilizowanej” i niestety zniszczonej, bo ograbionej z tajemnicy strony.

Drogę tę doceniam jedynie w czerwcu, gdy owocują poziomki lub, gdy jadę rowerem.

Z Dwóch Mostków skręciłam na Radoszków. Jeszcze tylko spojrzenie na Tłoczynę i już podążałam za szeptem dawnych mieszkańców Radoszkowa, kolejny raz przypatrując się porzuconym ruinom.

To była jedna z tych wycieczek, które na długo pozostają w pamięci.

P.S. 1. Jeśli masz wrażenie, że nie tylko Ulfa mi towarzyszyła, to masz rację, część trasy przeszedł ze mną młody fotograf, autor zdjęć Ulfy czarownicy.

P.S. 2. Z kim wypiję kolejną wirtualną kawę? Wirtualna kawa