Izerska łąka latem

 

Latem izerskie łąki stają się bytem samodzielnym i osobnym. Żyją miliardami maleńkich serduszek, zarówno tych owadzich, ptasich, gadzich czy ssaczych, jak i tych roślinnych,których ucieleśnieniem zdają się nasiona trawy drżączki zwanej u nas od dzieciństwa serduszkami.

Co kryje izerska łąka?

W wysokich na półtora metra trawach ukryć mogą się młode zwierzęta, zagrożone gatunki kwiatów, dzieci, a nawet para kochanków. To w izerskich trawach latem 1994 roku poczęła się nasza najmłodsza z córek. Dziecko nasze i izerskich bezkresów.

Potrafię godzinami snuć się po pobliskich pagórkach zawsze tak samo zachwycona i zdumiona pięknem natury. Mam w telefonie tysiące zdjęć roślin, niezliczone ujęcia macierzanki, wrotyczu, dziurawca, tojeści. Gdy udaje mi się uchwycić owada jestem przeszczęśliwa, a spotkanie ze żmiją zaliczam do przeżyć wręcz mistycznych.

Siedząc na letniej łące obmyślam kolejne sceny nieistniejącej historii lub porządkuję rzeczywistość. Tu najlepiej czyta się powieści i pisze recenzje. To na łące świat odzyskuje harmonię.

Łąki na Kuflu koszone są późno, zazwyczaj pod koniec sierpnia lub na początku września. Dzięki temu łąka ma czas, by wychować swoje liczne potomstwo. Młode sarny i zające stają się samodzielne i wędrują wyżej do lasu.

 Skowronie dzieci wzbijają się w powietrze i odlatują. Żmijki, zaskrońce i padalczyki ze swoimi gibkimi ciałami chowają się w kamiennych kopcach, owady zdążą się przepoczwarzyć i odfrunąć, a trawy i zioła nie tylko zakwitnąć, ale i wypuścić w świat nasiona.

Nim nadjadą traktory ja zdążę pozbierać zioła, upleść wianki i skręcić kadzidła.

Kocham te izerskie łąki tak po prostu.