Październik, czyli ja jesieniara

 

Wolność na zapach trawy, lasu i wody. Wystarczy wyjść z domu, by poczuć tę niczym nieskrępowaną radość z bycia tu i teraz. Bardzo intensywnie odczułam to w czasie weekendu, gdy spotkałam się z grupą nauczycieli.

Pracowity październik 

świece https://jankocraft.com/

Gdy w ubiegłym roku otwieraliśmy naszą agroturystykę, zakładaliśmy, że goście będą się pojawiać od czerwca do września i w czasie ferii zimowych. Nawet do głowy nie przyszłoby mi wtedy, że jeszcze w październiku nasze pustkowie będzie atrakcyjnym miejscem na odpoczynek. A przecież powinniśmy wiedzieć, że jeśli ktoś naprawdę chce odpocząć od tłumu, to wybierze zarówno odludne miejsce, jak i czas poza sezonem.  I tak u nas ciągle coś się dzieje. Jest to powód do radości, choć chwilami bywam naprawdę padnięta po sprzątaniu, praniu i gotowaniu. Wystarczy jednak, bym porozmawiała z kolegami po fachu, by utwierdzić się w przekonaniu, że nie tylko mieszkam w raju, ale i żyje sobie jak pączek w maśle.

Spacerowo po Górach Izerskich

Gdy dostałam propozycję wycieczki z koleżankami i kolegami , to nawet przez chwilę się nie wahałam. Zaplanowałam dwie przyjemne trasy i w piątek oraz sobotę wędrowałam po Kamienickim Grzbiecie w miłym towarzystwie, rozmawiając o górach, pracy i życiu. Pierwszego dnia zawędrowaliśmy do Świeradowa- Zdroju, idąc Modrzewiową Drogą na Pięć Dróg i dalej na Sępią Górę. Nie pamiętam już, kiedy ostatnio schodziłam tą trasą do Świeradowa, zazwyczaj do uzdrowiska jadę samochodem lub rowerem. 

W mieście zajrzeliśmy na ścieżkę „Izery trzech żywiołów” oraz do Domu Zdrojowego z obowiązkową bezą w kawiarni Bohema.

W sobotę wycieczka miała być krótsza, więc zaproponowałam spacer ścieżką dydaktyczną Szlakiem dawnego górnictwa na Pogórzu Izerskim. Mogłam poprowadzić gości przez mój ulubiony Kufel, pokazać Gierczyn takim, jakim ja go widzę. Z grupą pożegnałam się przy Geoparku i wtedy poczułam czym jest wolność.

Ja jesieniara

Pomachałam nowym znajomym na do widzenia i zniknęłam w lesie. Teraz już nie trzymałam się szlaku, lecz włóczyłam bezdrożami po lesie, który odwiedzam rzadko. Odkrywałam skałki, relikty górniczej przeszłości ukryte z dala od ścieżki. Szurałam nogami po suchych liściach, przeglądałam się w potoku.

 Wreszcie usiadłam na skraju lasu i zastygłam w delektowaniu się ciszą tak głęboką, że pozwala doskonale słyszeć własne myśli. Piłam aromatyczną ziołowa herbatę z miodem, jadłam dyniowe ciasto. Myślałam o tym ,że nie chciałabym już wrócić do szkoły, rozumiałam westchnienia moich gości, gdy opowiadałam o życiu, jakie teraz prowadzę. W poniedziałek oni wrócą do biurek i hałasu, a ja po wypraniu pościeli z Pokoju Krewnych i Znajomych Królika, w którym nocowały dzieci, będę odpoczywać… Długo ociągałam się z powrotem do domu.

Klimatyczny wieczór

A w domu czekali już bliscy. Chuda z Krzysiem wrócili już z Chatki Górzystów, zasiedliśmy więc do jesiennych smakołyków: dyniowego latte, aromatycznego ciasta. Wieczorem wystarczyło przygotować deskę z przekąskami , z piwniczki wyjąć wino i można było cieszyć się wieczorem w migotliwym świetle płomyków świec i przy akompaniamencie trzaskającego w piecu drewna. Było rodzinnie, choć dyskusje przy stole chwilami stawały się burzliwe i emocjonalne. Ale tak to już u nas jest. 

A jak na typową jesieniarę przystało mam swój parapet z kolorowymi liśmi, dyniami i pachnącą świecą. Bo w tym roku przekonałam się do świec sojowych z olejkami eterycznymi. Mam już kilka ze sklepu Janko Craft w małych szklanych słoiczkach i drewnianymi knotami. obłednie pachną, a gdy się wypalą słoiczki umyję, wyparzę i wykorzystam do przechowywania przypraw lub ziół. 

Na wieczór z dziećmi wybrałam tę, pachnącą bursztynem i drzewem sandałowym .