Czy warto obejrzeć "Diunę"?

 

„Diunę” Franka Herberta pamiętałam nieostro, raczej jako mgliste wspomnienie powieści, która z jednej strony zachwycała, z drugiej męczyła. Wtedy, te ponad 25 lat temu chyba jeszcze do niej nie dorosłam. A może miałam za mało czasu i cierpliwości, by się nią zachwycać. Pierwsza ekranizacja też nie była oszałamiająca. I w sumie decyzje o wyjeździe do kina na nową ekranizację „Diuny” podjęłam pod wpływem impulsu, recenzji przeczytanej na Instagramie.

Spontaniczny wyjazd do Jeleniej Góry

Nasz dom nadal przypomina plac budowy, więc 11 listopada koniecznie chciałam spędzić z dala od gruzu, pyłu i remontowego bałaganu. Kupiłam bilety na „Diunę” i dopiero wtedy zakomunikowałam Ślubnemu, że wyjeżdżamy. Oprócz kina zaplanowałam obiad na mieście, jakąś kawę. Okazało się jednak, że na obiad poszliśmy do KFC, bo było blisko multipleksu , a kawę wypiliśmy już w Heliosie. Nie mniej fakt wspólnego wyjazdu był dla mnie najważniejszy.

„Diuna”- film, który warto zobaczyć

Nie miałam sprecyzowanych oczekiwań wobec filmu, żywiłam jednak nadzieję, że opinie w Internecie nie były przesadzone i dobrze spędzę czas. Już po pierwszych minutach wiedziałam, że się nie zawiodę. Poetycki wstęp z nastrojową muzyką Hansa Zimmera i zamglone zdjęcia pustyni wbiły mnie w fotel. A potem było już tylko lepiej. Cudowne plenery, nastrojowe zdjęcia, świetnie uchwycony klimat poszczególnych planet rewelacyjnie splecione z muzyką sprawiają, że zdecydowanie jest to film do obejrzenia w kinie, a nie na ekranie telewizora. Znajdziemy tu zarówno monumentalne sceny wjazdu rodu Atrydów na pustynną Arakis , rozdzierające sceny walki i bohaterstwa, jak i niezwykle intymnymi, rozdzierającymi duszę rozterkami głównego bohatera, Paula Atrydy. Kreacja tego bohatera przypomina jak żywo romantyczne postaci z obrazów Caspara  Friedricha, czy poematów z pierwszej połowy XIX w.

Reżyser, Denis Villeneuve z nieco ciężkiej powieści Franka Herberta wybrał te elementy, które mogą się w kinie podobać. Jest zatem mnóstwo emocji, bohaterstwa, zdrady,  sennych wizji. Znalazło się miejsce na rozważania ekologiczne, zestawiając ze sobą postawy dwóch antagonistycznych rodów. Wątek polityczny ograniczono do niezbędnego minimum, by treść pozostała zrozumiała. Ślubny stwierdził, że chwilami film mu się dłużył, czyli to, co dla mnie było atutem, go nudziło ;) 

W pamięci pozostaną mi na długo zarówno pustynne sceny z Arakis, jak i deszczowe z Kaladan. Z przyjemnością też wsłuchiwać się będę w ścieżkę dźwiękową.