wtorek, 16 listopada 2021

W ciemnej dolinie

Dolina jawiła mi się ciemną i tajemniczą. Pierwszy raz zobaczyłam ją w mgliste popołudnie 1 listopada. Nie miałam wówczas możliwości zejść ku wartkiemu potokowi, ale wiedziałam już, że na pewno tu wrócę. Pieszo. Bez roweru.

Ku ciemnej dolinie

Ilekroć wędrowałam w okolicach Zamkowej Góry, z zainteresowaniem spoglądałam na zachodnie zbocza, zastanawiając się, co kryje się w głębokiej dolinie. Dotychczas jednak nigdy dolina ta nie stała się celem moje wycieczki. Do teraz. W sobotnie przedpołudnie to tę dolinę wybrałam sobie za cel. Z domu wyszłam na tyle wcześnie, by nie być ograniczoną czasem. Szybko pokonałam zbocza Blizbora, który tym razem nie był celem, a właśnie drogą. Przekroczyłam jeden z cieków Czarnotki i zaczęłam się piąć ku Modrzewiowej Drodze.

I choć zbocze Wysokiej trawersuję wielokrotnie, to za każdym razem zachwyca mnie swoimi uroczyskami, mokradłami Czarnotki, zwalonymi pniami. Nie inaczej było tym razem. Nie zatrzymywałam się jednak, mając na uwadze swój dzisiejszy cel. Gdy znalazłam się na Modrzewiowej Drodze, szybko pomaszerowałam w kierunku zbiornika przeciwpożarowego. Gdy droga skręciła w lewo, ja zaczęłam schodzić bez drogi w dół.

W pewnej chwili trafiłam na stary dukt. Przekroczyłam go, by zejść jeszcze niżej. Chwilę później widziałam przed sobą cienką strużkę wody. Nie dało się jednak iść jej biegiem, bo w poprzek strumyka leżały świeżo zwalone drzewa, świadectwo „cięć pielęgnacyjnych”. Wróciłam na dukt, który obiecująco skręcił ku potokowi i chwilę później byłam już pewna, że doprowadzi mnie dokładnie do miejsca, w którym chciałam się znaleźć.

W dolinie Krobickiego Potoku

I tak było. Kilkaset metrów dalej moja droga wychodziła wprost na plac manewrowy dla ciężkiego sprzętu, miejsce do którego dojechałam w czasie poprzedniej wycieczki rowerowej. Teraz nie miałam roweru, mogłam zatem zejść po kamieniach w dolinę. Czułam przyjemne dreszcze i podekscytowanie, które towarzyszy mi zawsze, gdy znajduję się w nowym dla siebie miejscu.

Schodziłam powoli, rozkoszując się widokami. Niewielkim potokiem i monumentalnymi górami wokół. Dolina rzeczywiście jest tu głęboka. Z prawej strony piętrzy się stroma Zamkowa Góra, z lewej dolinę tworzą zbocza Sępiej Góry. Bukowy las o tej porze jest już dosyć jasny, ale i tak na dnie doliny zalegają cienie. Nieco powyżej prowadzi dosyć wygodny dukt leśny, co sprawia, że można iść albo samym brzegiem skacząc po kamieniach i przedzierając się przez chaszcze, albo iść ścieżką, śledząc strugę poniżej.

Było południe, gdy zdecydowałam się zrobić sobie przerwę na kawę. Usiadłam nad brzegiem zdjęłam buty, by przejść się po wodzie. Wyjęłam termos z kawą i pudełko z placuszkami. I gdy kontemplowałam swoją samotność… z góry spłynęli rowerzyści. Trzech pasjonatów enduro. Gringo zdenerwował się, że ktoś śmie zakłócać jego chwile z mamcią i zaczął szczekać. Pewnie zabawnie wyglądałam w połowie listopada w środku lasu biegnąc boso po szyszkach, by go odciągnąć od rowerów. Chwile porozmawialiśmy z przybyszami. Potem rowerzyści ruszyli dalej ścieżką, a ja wróciłam nad potok. Zebrałam swoje rzeczy i spokojnie ruszyłam dalej z biegiem strugi.

Co chwilę wzdychałam z zachwytem, robiłam kolejne zdjęcia. Byłam coraz niżej i coraz bliżej cywilizacji. W pewnej chwili zauważyłam samotną skałę po prawej stronie, zaś po lewej mój potok pokazywał, że w czasie ulewnych deszczy potrafi nieźle się rozlewać, zmieniać koryto i panoszyć się w dolinie. W reszcie znalazłam się na drodze, która doprowadziła mnie do wyjścia z kopalni św. Jan.

Powrót do domu

Mogłam skierować się do domu. Rozważałam różne warianty, miałam jednak na tyle czasu, by znów iśc bezdrożem, tym razem nieco wyżej.

Spenetrowałam okolice samotnej skałki, znalazłam miejsce niedawnego wygrzebywania niemieckich skarbów: znalazłam resztki glinianego garnka i potłuczony talerzyk. Ciekawe, co było w środku i czy znalazca wiedział wcześniej gdzie szukać i czego, czy też było to przypadkowe odkrycie z wykrywaczem.

Na Zamkową Górę najpierw podchodziłam ścieżką wyjeżdżoną przez endurowców, potem przez chaszcze. I znów nie znalazłam ruin średniowiecznej legendarnej warowni.

Skałki Zakochanych minęłam bokiem, by nie natknąć się na spacerowiczów, których o tej porze było sporo. Kawę dopiłam siedząc na kocu na łące z widokiem na Pogórze Izerskie. Do domu wróciłam już najkrótszą drogą, najpierw do wsi, potem na Kufel.