Wielkanocne wędrowanie po izerskich łąkach

 

Prognozy na wielkanocny weekend nie były obiecujące, więc nie planowałam wielkich wędrówek. Gdy jednak przy wielkanocnym śniadaniu słońce zaglądało nam do żuru i jajek w kminku postanowiłam iść w łąki.

Iść, gdzie oczy poniosą

Nie miałam planu. Ostatnio naciągnęłam jakieś ścięgno biegnąc po pastwisku za kozą, nie należało się więc przemęczać. Pomyślałam, że pójdę łąkami, a gdy poczuję, ze czas wracać, po prostu zawrócę. Spakowałam termos i trochę świątecznych słodkości, zabrałam kije trekkingowe, przypięłam psu smycz i poszłam. Skierowałam się na wschód ku Tłoczynie. Trzymałam się granicy lasu, ale tak, by jak najwięcej czasu spędzać na słońcu, a jednocześnie omijać ludzkie ścieżki. Ominęłam Przecznicę, słysząc jedynie poszczekiwania wiejskich psów i odległe dziecięce śmiechy. Potem przywołał mnie las. Zagłębiłam się weń i odkryłam urokliwy wodospad na jednym z dopływów Przecznickiego Potoku. 

 

Przysiadłam na brzegu zachwycona urodą rozbryzgującej się na kamieniach wody. W lesie panował jednak chłód, więc ruszyłam dalej, a że mam nieodpartą potrzebę wchodzenia, zupełnie przypadkiem znalazłam się na drodze ku Ciemnemu Wądołowi.

Mrożynka wzywa

Pojawienie się ubitego traktu przyjęłam jako znak, że  wzywają mnie ożywcze wody Mrożynki. Nie zamierzałam schodzić do Dwóch Mostków, tylko przysiąść na moim ulubionym zarośniętym i zapomnianym poniemieckim kamiennym moście na zakręcie. Jednak nim do niego dotarłam, czułam, że coś jest nie tak! Droga rozorana ciężkim sprzętem, stogi drewna na poboczach drogi nie zwiastowały niczego dobrego! Patrzyłam przed siebie i nie wierzyłam oczom. Moje ustronne miejsce nie istniało! Zakręt, na który co roku zbieram poziomki i jagody zamienił się w plac manewrowy! 

Mosteczek zdewastowano, a pomiędzy dwoma odnogami Mrożynki przejechał harwester, niszcząc wszystko na swojej drodze. Stałam skamieniała niczym żona Lota.

W końcu jednak z krwawiącym sercem zaczęłam schodzić w dolinę. Znalazłam się nad głównym nurtem Mrożynki i tu osłonięta od drogi młodymi świerkami postanowiłam odpocząć przed powrotem. Usiadłam w słonecznej plamie. Woda przyjemnie szemrała i zapraszała do kąpieli. Nie pozostałam głucha na to zaproszenie. Zdjęłam ubrania i zanurzyłam się w lodowatej wodzie. Tego mi trzeba było! Potem, schnąc w słońcu, napiłam się gorącej herbaty i zjadłam drożdżową babeczkę. Nim ruszyłam w drogę powrotną pospacerowałam jeszcze po miękkich mchach.

Na powrót wybrałam najkrótszą i najwygodniejszą trasę, odczuwałam już bowiem ból nóg. Szłam więc traktem w stronę Przecznicy, potem skręciłam w zarośniętą drogę powyżej wsi, dalej przez ruiny starego Radoszkowa. Na chwilę zatrzymałam się przy niszczejącej chałupie.

Do Domku pod Orzechem wróciłam na popołudniową kawę.

Piękny to był czas, choć widok niszczonego lasu rozrywał mi serce.