Gdy przyjeżdża się do Domku pod Orzechem, można zawsze liczyć na dobrą książkę. Nasze półki uginają się od rewelacyjnych powieści, poradników, reportaży. Jedną z książek, która polecam na deszczowe dni jest powieść „Lincoln Highway”Amosa Towlesa, typowa proza drogi w amerykańskim stylu.

Lincoln Highway – zarys fabuły

Powieść drogi rządzi się swoimi prawami. Jej rytm wyznaczają kolejne przystanki na trasie, a fabuła zapełnia się rozważaniami, przemyśleniami i przypadkowymi spotkaniami, które nieraz całkowicie zmieniają kierunek wyprawy. Czasem podróż ma swój cel i kres, czasem, celem jest samo przemieszczanie się i właśnie taka jest "Lincoln Highway".

Emmett Watson ma marzenie. Po wyjściu z poprawczaka, chce zmienić swoje życie. Wie, że na rodzinnej farmie czeka na niego młodszy brat Billy oraz i długi po ojcu. Farma zostaje zlicytowana, a tym, co osiemnastoletniemu bohaterowi pozostaje to błękitny studebaker i pożółkłe widokówki z pozdrowieniami od matki. Mając tylko tyle, postanawia zabrać brata w podróż do Kalifornii, gdzie , jak się chłopcom wydaje mogła zatrzymać się ich matka. Od początku jednak nic nie układa się po ich myśli. Zamiast wyruszyć we dwóch, muszą podróżować w odwrotnym kierunku i do tego najróżniejszymi środkami lokomocji, goniąc marzenie zupełnie innego człowieka. Na swojej trasie spotykają wszelkiej maści włóczęgów, wędrownych kaznodziejów, ludzi na wskroś złych i krystalicznie uczciwych. Wydarzenia poznajemy przez pryzmat kilku postaci. Oprócz spojrzenia Emmetta, mamy okazję śledzić losy jego towarzyszy: brata (w mojej opinii ze spektrum autyzmu) , dwóch kumpli z poprawczaka: cwaniaczka Duchessa i Woollego (także prawdopodobnie w spektrum autyzmu) Swoje historie opowiedzą też spotkani na trasie ludzie. Niesamowite są te opowieści i pouczające, pokazują, że pozory mylą częściej niż mogłoby się wydawać, że biały profesor może przegadać noc przy ognisku z czarnoskórym włóczęgą, a wyśmiewany przez wszystkich Billy ma analityczny i chłodny umysł, dzięki któremu wyratuje brata z niejednej opresji.

Moja opinia o książce

Książka napisana jest pięknie. Każda z postaci została świetnie scharakteryzowana i posiada swój niepowtarzalny rys, nic nie jest tu płytkie ani miałkie. Opisy miejsc tchną artyzmem, losy bohaterów trzymają w napięciu, choć akcja wcale nie pędzi z zawrotną prędkością, czasem wręcz zatrzymuje się miejscu na dłuższą chwilę, to czytelnik nie czuje się znużony. A po przeczytaniu ostatniej strony pozostaje z żalem, że to już koniec i patrzy w dal z nieodpartym wrażeniem, że widzi opadający powoli piach, który wzbił się w powietrze za znikającym za zakrętem studebakerem. Książka pozostawiła we mnie tęsknotę za nieskrępowaną podróżą oraz wiele przemyśleń. Polecam!

Książkę miałam okazję przeczytać, dzieki wspólpracy z portalem Duzeka , tam też ukazała się najpierw jej recenzja