„Napoleon”- czy warto iść do kina ?

Ten rok jest wybitny pod względem naszych wizyt w multipleksach. Obejrzeliśmy 12 filmów, a „Napoleon” to ostatnie dzieło, jakie chcieliśmy w tym roku obejrzeć. Czy było warto?

Historia Napoleona i Józefiny oczami Ridleya Scotta

Wybierając się do kina na film „Napoleon” założyłam, że skoro reżyserem jest Ridley Scott, to należy spodziewać się satysfakcjonującego widowiska na miarę choćby „Gladiatora” . Wydawać by się mogło, że mając do dyspozycji postać tak barwną jak Bonaparte nie trzeba wiele, by stworzyć świetny film. Niestety, nie wszystko było tak jakbyśmy sobie wyobrażali.

Z bogatego życiorysu Napoleona Bonaparte Scott wybrał tylko niewielki wycinek. Skupił się na skomplikowanej relacji między dyktatorem a ukochaną małżonką , do tego dołożył kilka bitew i… tyle. Bonaparte Ridleya Scotta to postać zupełni inna niż ta z kart polskiej historii. Nie znajdziemy tu nawet śladu uwielbienia, jakim cieszy się wielki Francuz w naszym kraju. Nie ma też słowa o … pani Walewskiej, o polskich dowódcach we francuskiej armii też nie. No ale zostawmy już te niuanse. Co jeszcze było nie tak? Patrząc na portret Napoleona nakreślony przez Scotta, zastanawiamy się, jak to możliwe, ze ten niepozorny, czasem nieporadny człowiek podbił cała Europę, a za jego klęską stoi młodzieniaszek, car Rosji. I to klęską podwójną, bo z jednej strony militarna, z drugiej osobistą- w filmie znajdziemy sceny jawnego podrywu Józefiny przez Aleksandra.

Przed wyjazdem do kina przeczytałam kilka recenzji, które zapowiadały, że o ile związek Napoleona z Józefiną został pokazany zbyt ogólnie, to sceny batalistyczne są dobre. Mieliśmy więc ze Ślubnym nadzieję na spektakularne sceny bitewne. Niestety i tu trochę się zawiedliśmy, bo widzieliśmy wiele lepszych ( choćby w Potopie czy Krzyżakach) . Na uwagę zasługuje chyba tylko bitwa pod Austerlitz, a dokładnie jej końcowa część, gdy wycofujące się wojska rosyjskie zostały zepchnięte na pokryte lodem stawy. Zdjęcia spod lodu były jedynymi ,które mogły naprawdę poruszać. Ślubnemu podobały się jeszcze kadry z opuszczonej, płonącej Moskwy, które pokazywały politykę spalonej ziemi.

„Napoleon”- nasze odczucia

Do kina szliśmy z ogromnymi oczekiwaniami, które nie zostały zaspokojone. Ślubnego znudziły przedłużające się sceny polityczne, ja jako miłośniczka epoki napoleońskiej czułam niedosyt. Wszystkiego było mi tu za mało. Za mało bitew, za mało szczegółów, za płytkie sceny z prywatnego życia dyktatora. Film o Napoleonie prosiłby się o większą dynamikę, wnikliwość i poetykę. Jedyne co tak naprawdę się broni to muzyka. Skoczne francuskie rytmy są najjaśniejszą częścią filmu.