Sezon na skiturę w Górach Izerskich uważam za otwarty

 

Góry Izerskie od lat słyną jako idealne tereny do uprawiania narciarstwa. Kilkadziesiąt kilometrów ratrakowanych tras biegowych w okolicy Jakuszyc sprawiają, że co roku przyjeżdżają tu tysiące turystów spragnionych szusowania po świetnie przygotowanych szlakach dla narciarzy biegowych. Miłośnicy nart zjazdowych też mogą liczyć na kilka wyciągów i tras zjazdowych. Ja jednak zakochałam się w skiturze i co roku czekam na taką ilość śniegu, by ruszyć w głuszę.

Mój sprzęt skiturowy

Istotą narciarstwa skiturowego jest wolność i niezależność. Gdy już zdobędziemy odpowiedni sprzęt, możemy iść, gdzie nas oczy poniosą, a jedynym ograniczeniem jest kondycja i warunki śniegowe.

Gdy kilka lat temu dowiedziałam się o istnieniu takiej dziedziny narciarstwa, myślałam, że nigdy nie będzie mnie stać na drogie wyposażenie. Szybko się jednak okazało, że chcieć to móc. Kupiłam używane dziecięce narty skitourowe i buty (ach te gabaryty krasnoludka!). Owszem trochę zniszczone, ale przecież nie chodzi o lans tylko fajną zabawę.  Zamiast profesjonalnej odzieży narciarskiej wykorzystuję stroje rowerowe, kijki mam te do nart biegowych. 

Reszta wyposażenia to rowerowe okulary, plecak turystyczny, termos i koc. Tak przygotowana mogę ruszyć na izerskie trasy.

Skitura w Górach Izerskich

Gdy wszyscy narciarze kierują się w stronę Szklarskiej Poręby lub Świeradowa Zdroju, ja zapinam narty przed gankiem Domku pod Orzechem i wdrapuję się na mój ukochany Kamienicki Grzbiet. Tu na dziewiczym śniegu narty do skitury sprawdzają się idealnie. Kilometry leśnych duktów, przecinki i ścieżki pozwalają godzinami piąć się i zjeżdżać na zmianę. Mam kilka ulubionych tras, jednak zaczęłam od tej najprostszej i najkrótszej.

Wdrapałam się na Modrzewiową Drogę i dalej na Rozdroże 5 Dróg. Trasa, która latem zajmuje mi kilkanaście minut, zimą na świeżym śniegu pokonuję w trochę ponad godzinę. To znaczy, że moja kondycja leży i trzeba koniecznie coś z tym zrobić.  Nie maiłam całego dnia, więc usiadłam na belkach , które osłoniły mnie od wiatru wiejącego na grzbiecie. Tu zjadłam drugie śniadanie i napiłam się herbaty. Odpoczęłam i zaczęłam zjeżdżać drugą z odnóg rozdroża. Sypki śnieg nie ułatwiał mi zjazdu, na biegówkach musze na tej trasie hamować. Na nartach skiturowych sunęłam powolutku i musiałam posiłkować się kijkami.

Dopiero na ostatnim kilometrze mogłam czuć prawdziwa frajdę z jazdy.

Do domu wróciłam pełna endorfin, ale zmęczona bardziej niż powinnam. Przez kolejne dwa dni omijałam ciężkie buty z daleka. Wolałam lekkie  buty i narty biegowe. I nawet kręcenie się wokół Kufla mi nie przeszkadzało.