„Sami swoi. Początek”- czy my jeszcze potrafimy się śmiać?

„Sami swoi” to chyba najbardziej kultowa polska komedia. Moje pokolenie potrafi z pamięci cytować najzabawniejsze kwestie, które weszły do języka codziennego. Nic więc dziwnego, że musieliśmy zobaczyć prequel tej niesamowitej serii.

Sami swoi. Początek

Oczekiwania były wielkie, bo przecież temat nośny, obsada aktorska doskonała, czy coś mogło pójść nie tak?

Ano mogło. Bo w tym filmie chyba wszystko poszło nie tak. Oto przenosimy się do Krużewników z młodości Kazimierza Pawlaka i Władysława Kargula. Dwóch podrostków niechęć do siebie wyssało z mlekiem matki, a raczej z każdym słowem ojców. Przez kolejne 2 godziny obserwujemy, jak dorastają w owej nienawiści, przeżywają porażki i sukcesy, żenią się, rodzą im się dzieci. Zwykłe nudne życie przeplatane kilkoma zabawnymi sytuacjami. A potem zaczyna się wojna. I tu widać, jak bardzo nie potrafimy nabrać do niej dystansu. Poprawność polityczna przede wszystkim.  I pomyśleć, że kiedyś powstała komedia o wojnie: z „Jak rozpętałem drugą wojnę” śmiejemy się do dziś.

W „Samych swoich. Początek” nie ma ani jednego wojennego gagu. Jest za to wywózka na wschód, pogrom Żydów, wywóz chłopów na roboty do Niemiec. I tak po wyjściu z kina nie potrafię powtórzyć żadnego dowcipu, żadnego powiedzonka.

Filmu nie uratowali nawet doskonali aktorzy: Anna Dymna jako ciotka swatka, Adam Ferency grający wuja, Zbigniew Zamachowski – Kacper Pawlak, Mirosław Baka jako teść czy Wojciech Malajkat wcielający się w księdza.

Chyba jedynie Zamachowskiego w roli ojca Kazimierza zapamiętam jako postać charakterystyczną. Jeśli chodzi o młode pokolenie aktorów, to tylko  Paulina Gałązka w roli Nechajki, pierwszej miłości Kazimierza, przekonała mnie do siebie.

Nie jesteśmy krytykami kina, filmy mogą nam się podobać lub nie. Na komedii chcemy się śmiać. Tu wyszliśmy z seansu z niedosytem. Brzuchy nas ze śmiechu nie bolały, nawet Ślubny, był trochę rozczarowany. Chyba mieliśmy zbyt duże wymagania, a komedia Żmijewskiego im nie sprostała.