Witold Horwath "Generał zemsty"- recenzja

 

Mam wrażenie, że ostatnio częściej sięgam po kryminały i powieści sensacyjne niż jeszcze rok temu. Związane jest to po trosze z faktem, że ze Ślubnym prowadzimy niepisaną rywalizacją na ilość przeczytanych książek, więc czytam także te pozycje, które on czyta, byśmy mogli o nich podyskutować.

W taki sposób nasz księgozbiór wzbogaci się o powieść Witolda Horwatha „Generał zemsty”.

„Generał zemsty”- bohaterowie i zarys fabuły

Głównymi bohaterami powieści jest para policjantów: Hanah Torres i Andrzej Kulesza. Kobieta służy w FBI i do Polski przyjechała w związku z śledztwem prowadzonym w Konstancinie. To młoda, bardzo atrakcyjna, ciemnoskóra Amerykanka o polskich korzeniach (babka przeszła do policyjnej legendy jako doskonała policjantka) Początkowo wiemy o niej niewiele, z czasem okazuje się, że jest mamą kilkuletnich bliźniaków, a jej małżonek odsiaduje wyrok za wybryki chuligańskie. Sama Hanah też ma swoje za uszami.

Andrzej Kulesza jest starym policyjnym wygą, pochodzi z Konstancina, zna wszystkich miejscowych oprychów, w przeszłości grał w piłkę nożną. Żona porzuciła go nagle i wyjechała do Kanady, zabierając ze sobą kilkuletniego syna.

Między policjantami iskrzy od samego początku i różnica wieku zupełni im nie przeszkadza. Co ciekawe, Hanah odziedziczyła charakter  po babce i rządzenie ma we krwi, więc z marszu przejmuje inicjatywę zarówno w śledztwie jak i w związku.

A śledztwo jest bardzo interesujące, gdyż w okolicy Konstancina giną kobiety. Część z nich to Amerykanki, stąd obecność FBI. Ofiary nie są przypadkowe, chociaż na pierwszy rzut oka nic ich nie łączy. Jednak sposób zadawania śmierci i okoliczności znajdowania zwłok wskazują na seryjnego mordercę. Psychopata za cel obrał sobie z jakiegoś powodu kobiety, a w miejscu zbrodni pozostawia fragmenty grafomańskiego wiersza o odrzuconej krwi.

"Generał zemsty"- moje refleksje

Nie jestem znawczynią kryminałów, jednak czasem je czytuję, zdarza mi się też oglądać z Ślubnym seriale kryminalne, policyjne i sensacyjne, a słynne „Kości” oglądałam z wielkim zainteresowaniem.  To sprawia, że szybko wgryzam się w prowadzone śledztwo, łapię wątki, wspólnie z detektywami poszukuję rozwiązań. Po poszlakach potrafię dojść do rozwiązania. Tu dosyć szybko rozwiązałam zagadkę, czekałam tylko na potwierdzenie przypuszczeń i sposobu dotarcia do mordercy. Pomysł był całkiem niezły, smaku dodawały bazgroły krwią. Podejrzewam, że Ślubny wciągnie się w tę historię, mnie jednak kilka spraw drażniło: po pierwsze język. I nie o chodzi o jego wulgarność, bo przekleństw było dokładnie tyle ile powinno być w dialogach między twardymi facetami. Chodziło raczej o jego prostotę. Lubię gdy powieść napisana jest soczyście, obrazowo, z rozmachem i bogatymi opisami. Tu mi tego zabrakło.

Jedno jest jednak pewne: książka znajdzie grono wiernych czytelników, takich którzy docenią ciekawe rozwiązania fabularne i wielowątkowe śledztwo, nienachalny wątek romansowy oraz… dodający książce uroku wątek paranormalny.

Recenzja powstała we współpracy z autorem.