"Własną drogą"- recenzja patronacka

„Droga. Prowadzi mnie wstęga asfaltu, zawędrowałam na jakieś pustkowie. Od kilkudziesięciu kilometrów ani śladu człowieka”. Ten cytat z powieści Izabeli Skrzypiec Dagnan „Własną drogą” sprawił, że objęłam książkę patronatem. Zapraszam na recenzję.

Pamiętacie moje opisy drogi? Te samotne godziny spędzone na rowerze, gdy towarzyszył mi tylko kurz drogi, zapach nagrzanego asfaltu i własne myśli? Gdy zagłębiłam się w opisy motocyklowej podroży Melanii, odnalazłam swoje tęsknoty, przemyślenia, fascynacje… Choć powiedzmy sobie szczerze, niewiele mnie z Melanią łączy.

Młoda kobieta właśnie stanęła na rozdrożu. Jej kilkuletni związek właśnie się rozpada, aby dać sobie i narzeczonemu czas, wyrusza w samotną podróż bez celu. Tylko ona, droga i kotłujące się w głowie emocje. O drodze spotyka innego motocyklistę, Mirona, który pomaga jej naprawić motocykl, spędza z nim wieczór i wyrusza dalej. Czy na pewno?

Droga prowadzi ją w nieznane, a na jej końcu spotyka swoją pierwsza miłość. Czy możliwe jest odbudowanie relacji? Co da się naprawić, a czego nie?

Po takim opisie mogłoby się wydawać, że to zwykła wakacyjna opowieść, jakich latem wydaje się dziesiątki. Tu jednak mamy nie tylko piękny opisowy język i mnóstwo emocji, ale także drugie dno. Bo to nie tylko o tym, że stara miłość nie rdzewieje, ale też, że o największych traumach przeszłości o prostu się zapomina, wypiera się je z pamięci, żeby sobie poradzić z życiem.

Cudownie spędziłam czas z tą powieścią, zaskoczyła mnie przewrotną fabułą i zwrotami akcji, bo choć pozornie snuje się niczym ciepły letni wieczór, to gdzieś w drżącym nagrzanym powietrzu wisi coś, co zrozumiemy dopiero pod koniec książki.

Zaciekawiłam? Proponuję obserwować mój Instagram, bo mam jeden egzemplarz do sprezentowania, więc będzie rozdanie!

Dziękuję wydawnictwu "Zysk i S-ka" za zaufanie .