"Lisica" Witolda Horwatha - recenzja

 

Carska Rosja, rewolucja, a potem polskie dwudziestolecie międzywojenne. Ciekawe czasy, a w nich młodziutka Hanna Lubochowska, córka inżyniera, panna wyemancypowana, zadziorna i wścibska, co swoim intelektem przewyższa niejednego policjanta. Tylko kto na początku XX w zatrudni kobietę w policji?

„Lisica” to moje drugie spotkanie z prozą Witolda Horwatha i kolejne udane. Hanka Lubochowska od pierwszych stron zdobyła moją sympatię. Rezolutna nastolatka, która nie rozumie słowa nie i z ogromnym wdziękiem wtrąca się do śledztwa prowadzonego w sąsiedztwie ubawiła mnie do łez. Każda kolejna sprawa, w którą się angażuje jest ciekawa, czasem wręcz niebezpieczna.

Witold Horwath potrafi zgrabnie operować retrospekcją i narracją. Naprzemiennie narratorami są Hanka i jej przyszywany braciszek Tomek (którego ojcem jest niespełniony młodopolski pisarz), chwilami pojawiają się cytaty z młodopolskich utworów. Zdajemy sobie sprawę, że opowieść snuje staruszka, opowiada o swoich młodzieńczych wyczynach z dumą i przejaskrawiając niektóre sytuacje. Tam, gdzie mamy wrażenie , iż wątek się urywa, kontynuację znajdziemy później, jako dopowiedzenie, wyjaśnienie sprawy sprzed lat.

Na uwagę zasługuje też fakt, że sprawy kryminalne zostały ciekawie połączone z tłem historycznym, literackim i politycznym, wszak dwudziestolecie międzywojenne to niesamowicie burzliwy czas w polityce, gdy kształtowała się odrodzona Polska, mieszały wpływy wschodu i zachodu, a każdy karierowicz chciał uszczknąć coś dla siebie. Obok postaci zwykłych policjantów przez karty powieści przewijają się więc politycy i młodopolscy literaci.

Przyjemnie spędziłam czas z powieścią „Lisica” i równie chętnie sięgam po jej kontynuację: „Dziewczynę z Konstancina”.

Recenzja powstała przy współpracy z autorem.